Vazgeçilmeze nazır.
Yaşamın burcunda hak edilmeye layık.
Kısa cümleler kalbimle anlamdaş.
Bir nefeslik canım var bakma gözlerime.
Ne yazık ki acıya kalp ağrısının tatsız durumu. Hoş cümleler değil biliyorum.
Yeni bir duygu, yeni bir paragraf mı?
Hayır.
Yeni bir kalp, yeni bir sevgili mi?
Sende kaybolmayı özledim.
Elim yalnız kalem tutar.
Duygularım ancak seni yansıtır.
Sende kaybolmalıyım.
İnsanın mutlak hazin sonu ölmek.
Sende ölmeliyim.

Aşkın soğuk, kalbimiz titrek.
Bir doktor bulmalı, her derde deva her acıdığında ona gitmeli her yangında…
Bu bendeki hangi yangının külü bilmiyorum.
Doktor koş! Bir damla aşk at üzerime ne olursun.
Bir doktorum olmalı ve bir göz kırpışı bir damla olup sürdürmemeli.


Her yönden sormalı, sarhoş olmalıyım.
Aşkına! Deyip kadeh kaldırmalıyız.
Nedensiz sevmek, sevmek için sevmek.
Bir kâğıdı doldurmak için yazmak değil, yazmak için yazmak.
Sebepsiz terk edişlerim oldu.
Sebepsiz sevmelerim gibi.
Sevmelerim güneşin doğulu kadar gerçek ve güçlüydü.
Üzerini örttüler.

Ama bilmiyorlar ki güneş üşümez, ancak ısıtır.
Şimdi soracaksın “Sana kim güneş yetkisi verdi?” peki ya size kim dünya olma yetkisini kazandırdı? Üşümelerinde bir sonu vardır.
İnanıyorum, gerçekten inanıyorum.
”Fakat sevmelerinde bir sonu vardır.”
yalanına bir türlü inanamıyorum.
Hala bekliyorum bir damla için doktor!
Hadi tamam sevmek güvercinin kanadında da peki ya ayrılık…

Bulup ayrılığı katledene ölümsüz sevgi vaat etmeli.
Ne acılardan geçtik.
Ne yağmurlar ne karlar.
Fakat yine sana geldik.
Her şeye son ver dedim ya kaybolmaya ve bulunmamaya.
Ancak seni görünce nutkum tutkunlaşıyor.
Seni sevmek tomurcuk bir gülü bir nefeste çekip ciğerlerimde hissetmek gibi.
Sevgine benzetme yapmak terbiyesizlik biliyorum, özür dilerim.

Yeterinde uzun bir gece sevmelere karşıt. Yaralarım daim derin. En ufak bir meltem kanatmaya yetiyor ılık ılık sen akıyorsun tutamıyorum. Özür dilerim.

(Bir yazarın duygu mezarlığı.)
(Gözleri kör etmeli peki ya kalpler.)(Aşkın zirvesinden vazgeçilmeze kuşbakışı.
İmza; sen.)