Hastaydı...

Sokaklar kadar bitkindi gözleri. Dudaklarında lodos yemiş bir limanın çatlak çığlıkları vardı.
Çukurlarında birikip ağzına kadar dolan ağrıların hesabını hep kendine sordu adam...

Uzun zamandır yanlızdı...
Yanlızlığı içini hep kararttı... Belki bu yüzden yüreği, saçlarından daha siyahtı...

Umudunu yitireli çok milat eskitmişti... Eskimiş bir defterin arasında kalmış sarhoş gül kurusuydu.
Yapraklarında hala en son içtiği kanyak ın nefesi vardı...

Yıllardan ne zamandı
Hangi şehirdeydi ve hangi kadının yatağını paylaştı bilemedi...

...

Beynine inen fırtına bombardımanınndan tam zamanında uyanmıştı.
Oysa İstanbul daha sabahına uyanmamıştı... Uzakta bıraktığı güneşi tekrar selamlamak için deniz üzerine mavi bir halı sermeye çabalıyordu...
Şehrin ilk çığlıklarını martılar atıyordu... Oysa bu çığlıklara birazdan okul çocukları, kap-kaç a uğrayanlar, dövülüp bir kenara atılanlar, öyle böyle yollara zorlananlarınki de karışacaktı...

Ne büyük bir tezattı...
Bu ne büyük bir izdihamdı... Küçücük şehirde koca koca insan karmaşası...

Uzandığı yerden kalkalı dakikalar geçmemişti... Güneş ilk ışıklarını otuz dakika sonra bırakacaktı (tabi tahminen)
hava durumlarıyla arası hiç iyi olmadı... Zaten kendi havası şehrin havasına hiç uymazdı...

Bu yüzden bu şehri hem sever hem de içten içe yererdi...

Kendi bünyesinin kaldıramadığı savaşları şehire yükler, şehire yorar, terkeden bütün kadınları şehir sanardı...


Oysa bu şehir ona çok büyük bir şey bağışladı...

Rengi siyahta olsa yaşamı...