BİR DESTANDIR ÇANAKKALE

Cumhuriyetin sekseninci yılı.
Yeniden
Çanakkale zaferini okuyorum.
Okuduklarım
Zihnimden silinmemeli,
Anlatılmalı, paylaşılmalı.
Allah’a tevekkül ettiklerini,
Yıllar yılı uyumadıklarını,
Kayalıklar
Arasından yükselen iniltileri,
Rabbine
Kalplerini açmış yatanları
Ruhumun derinliklerinden
Yükselen sesle dirilere anlattım.
Ne göreyim:
Gözleri bana bakıyor,
Kulakları sağır.
O halde
Yazmak geliyor içimden.
Bir destandır Çanakkale
Türk’ün alnını ak eden.
Bir destandır Çanakkale
Batıyı dize getiren.






Anlaşma devletleri
Boğazları ele geçirmeye
Uğraşıyorlar.
18 Mart günü donanmalar
Çanakkale’yi zorladılar.
Anasının feryadına aldırmadan
Yavuklusunu sayıklamadan,
Aşk ile savaşıyordu gençler.
Yaralıların
Dudakları çabalıyor,
Hem salavat getiriyor,
Hem de
Allah’tan zafer diliyorlardı.
Hele,
Ölmeden mezara gömülenler
Yok mu…
Sanki yeniden diriliyorlardı
Topraktan.
O günleri yaşamış gibiyim.
Zorladılar, zorlandık.
Yenilmedik, yendik.
Bilmiyorlar ki:
Bir destandır Çanakkale
Türk’ün kanıyla yazılan.
Bir destandır Çanakkale
Tarihte eşi olmayan.



Mustafa Kemal,
Güçlü sezgisiyle
Arıburnu’nu işaret ediyordu
Yıl 1915,
Mevsimlerden ilkbahar,
Aylardan Nisan,
Yirmi beşinci gündü…
Arıburnu inim inim inliyordu.
Denizler küskün,
Dalgalar dalgın.
Dağlarda gözyaşı,
Ağaçlar gölgesiz.
Şehidimi koynunda barındıran
Toprak, konuş !
De ki;
Sanmayın benzi soluktu gençlerin.
Korkudan habersizdi ruhları.
Onlar ıssız gecelerde savaştı.
Geceyi gündüze çevirdiler.
Didindiler, uğraştılar.
Kazandılar, yazdılar.
Bir destandır Çanakkale
Yüz binlerce şehidiyle.
Bir destandır Çanakkale
Mehmet, Ali, Ahmet’iyle




Başarısızlıklarını
Örtmek isteyenler,
Art arda hücum ediyorlardı.
Türk ordusu
Savunmasını sağlam tutmuştu.
Göğüs göğüse çarpışmalar sürüyor,
Ve Atatürk,ölümü emrediyordu.
Kaybedilen bacaklar,
Kesilen kollar,
Kör edilen gözler,
Sağır olan kulaklar…
Yine de
Hücum ediyordu Mehmetçik
Belki şehit olan Ahmet’in
Gücüydü o güç.
Gülleyi tek başına kaldırıyor,
Sürüyordu namlunun içine.
Arkasından Allahuekber sesleri…
Çünkü inanıyordu ölüme.
Diyordu ki;
Bir destandır Çanakkale
Bedrin aslanlarına eş.
Bir destandır Çanakkale
Yoktur tarihte ona eş.





Nihayet
Anafartalar, Arıburnu
Conk bayırı dillendi.
Vatan için şehit düştü
Aksakallı dedemin
Ahmet’i, Mehmet’i
On bin, elli bin değil
Tam iki yüz elli bin evlât.
Onlardan da ölenler vardı elbet.
Adı Anzak da olsa…
Şimdi,
Kucak kucağa yatıyorlar.
Biri dünya şehidi,
Öteki şehâdete ermiş.
Onlar sebep oldu,
Biz ise destanı yazdık.
Bir destandır Çanakkale
Türk imanıyla yazılan.
Bir destandır Çanakkale
Dünyaya Türk’ü tanıtan.

10 Mart 2003