HANGİSİ ?

Bilinmeyen bir dünyanın içinde varolanı yakalamak mı sevgi ,yoksa varlığın içindekini ortaya çıkarmak mı sevgi ? Sevgi nedir sizce?
     Sorguladığımız bir hayatın tam ortasında bizler için nimet olan her şey sevgidir aslında. Yağmura yakalandığımızda damlalarla anlaşıp ,onları kırmadan kendisine yakışır bir şekilde, bizi çatısının altında nasıl koruması gerektiğini çok iyi bilendir sevgi. Suskunluğunu ancak nefrete bozup,vatanı için savaşan bir yiğide, semada şeref madalyasının takıldığı hayalini yansıtandır ya da..
Ne para ne de pul vardır o eşsiz yüreğinin içinde. Yalnız kaldığı bir anda, eline aldığı bir dürbünle, kendine uzak olanları yakınlaştırmakla çıkarır tek başına kalmanın zevkini.
Terk edenlerin ona olan vefasızlıklarını bilir ve misafir edildiği mekanlarda ,kırk yıllık bir kahve kadar hatırının olmadığına da çok kızar . Bu yüzden çok sitem eder onlara. Ama sevgidir adı bir kere. Bırakırsa mücadeleyi ,terk ederse ufacık yürekleri affetmez kendini o zaman. Sabretmelidir ki, kaldırdığı yükün ağırlığını tartarken, nefessiz kalan ruhunda vücut bulabilsin. Ama ne olursa olsun , yok olmuşluğu betimleyen bir puzzle oyunundaki eksik taşın sahibi oluverirse, boş kalan karenin yerini doldurmak için verdiği çabaya yazık edeceğinin de farkındadır o.
     Umut gibidir sevgi başka bir değişle. Beklemek gerekir onu. Kıymetinin bilinmesini ister çünkü. İçi boş olan yüreklerde işlevsiz durmak istemez. Değersiz olduğunu hissettiği anda erir . Elleri titrerse eğer ,akarsa gözyaşı bir kere ,bilmezse ne yapması gerektiğini işte o zaman kapanır içine. Bir gülüşe hasretse ,dindiremezse acısını savrulur başka diyarlara hiç şüphesiz.
     Sevgi fedakarlıkla başlar aslında. Dönmek istemediği bir şehre koşarak gitme bedelidir onun anlamı. Kendini düşünmeden karşındakine dikkatlice bakmaktır. Annenin çocuğuna olan merhametini barındırır içinde. Rüzgar sertliğini gösterirken tüm aleme , toprağa olan hassasiyetini bildiren bir bakışla kendine geliverir.
     Sessizdir ,konuşmaz bazen. Onun dalgınlığı, karanlığın içinde sıkışmış bir hasretin umutla karşılaştığı esnada ,sırtını okşayarak onu teselli etmesine benzer . Hayalini kurduğu bir dünyada, kırılan onca kalbin içindeki parçaların hesabını yapar . Ateş girmişse pervasızcasına aklına, yanmak değildir endişesi ,yanıklara merhem olamamaktır tek derdi.
     Kar tanecikleri gibi herkeste ayrı bir şekil alır sevgi; ama gelince bir araya ,sevincini çığa dönüştürüverir birden. Alemin yaratılışıyla gelmenin gururunu hiç kimselere hissettirmeden ,susuzluğu had safhada olan çöldeki çiçek gibi mücadelesini sürdürmekten vazgeçmez. Sevgi ne yere ne de göğe aittir. Kalkarken yukarı, tutunduğu her şeye kendinden bir şeyler verir fedakarca . Dedim ya ,yeri ve göğü bağrına basmaktan asla çekinmez diye. Titrediği her bir dakikada, sıkıca sarıldığı dostlarının yanında, sımsıcak bir yuvanın etrafında ufacık bir mekana sığdırıverir kendini.
Bestelediği şarkıyı söylememesinin sebebi ,sesine olan güvensizliğinden midir pek bilinmez ama, bir haykırışıyla tüm dünyaya kendine baktırmasını bilen iyi bir solisttir sevgi aslında.
Sevgi, her zerrenin içinde kendini eriterek, verimlilik kattığı toprakta yeşeren ağacın altında gölgelenen tüm insanların, şaha kalktığı bir zamanda ‘Gel yeter ki,kapımız açık’ yankısını, gür bir sesle duyurmasıdır kısaca. Sevgi, varlığın içindekini bulup, yok olmuşluğun merkezindekileri , varlığıyla canlandırandır başka bir deyişle . Size bırakıyım aslında. Sizce sevgi hangisi?