Sonra yaydý gece karanlýðý yeryüzüne,
Bakýyordu denizde gemiciler teknelerinden Büyük Ayý ya,
Orion yýldýzlarýna.

Gezginin de bekçinin de uyku akýyordu gözünden,
Gamlý bir uyku kaplamýþtý çocuklarý ölmüþ anayý, duyulmaz olmuþtu artýk havlamalar kentte, kesilmiþti þamatalarý erkeklerin; basýyordu sessizlik baðrýna, giderek kararan kasveti.

Gelmiyordu bir türlü tatlý uykusu Medeia nýn Aesoðnoðluna duyduðu aþktan, nice kaygý yüzünden
Girmiyordu uyku gözüne.
Korkuyordu çünkü yabanýl gücünden boðalarýn, korkunç bir biçimde öldürmelerinden Ýason’ u Ares in topraklarýnda..

Öyle acýyordu ki ona, yaþlar boþanýyordu gözlerinden,
Yiyip bitiriyordu Medeia yý yüreðinde yer eden acý, yakarak geçiyordu derisinden, yumuþacýk kaslarýndan, en keskin dalýþýný yaptýðý ense kökünden ta diplere dek, yorulmak bilmez Aþk tanrýlarý saplar saplamaz oklarýný yüreðine.
Ve göðsünde küt küt atýyordu yüreði, bir kazana ya da bir bakraca titreyiþleri gibi; hýzla calkanýrken su, ýþýk nasýl bir sýçrayýp, bir çarparsa saða sola kýzýn yüreði de öyle oynayýp duruyordu…
Düþündü bir an, versin Ýasona bütün büyüleri, týlsým yapsýn diye boðalara; sonra vazgeçti birden, en iyisi kendisi ölsündü…

Yeniden düþündü, ne ölecek , ne büyüleri verecekti; katlanacaktý yazgýsýna, taþ basýp baðrýna.
Sonra oturdu; bir gidip bir geliyordu …
Aklýnda düþünceler kuþkular içinde.
Ve dedi:
“zavallý ben! Kötülüklerden kötülük beðen!
Þaþkýna döndüm, derman yok gayrý benim derdime, yakýp duduyor içimi acý dur durak bilmeden, ölseydim keþke hýzlý mýzraklarýndan Artemisin gözlerim takýlmadan ona, getirmeden Khalkiope nin oðullarý Akha teknesini buraya.
Bir tanrý, bir öfke getirdi onlarý buraya acýlar çekelim, gözyaþý dökelim diye.
Yazgýsý ölmekse ovada varsýn ölsün savaþta.
Hangi büyüleri hazýrlarým þimdi ben, ana babamýn arkasýndan?
Ne derim onlara?
Nasýl bir tuzak nasýl zekice bir tertip kursam bana yardým edecek?
Görürsem onu tek baþýna yoldaþlarýndan uzakta, bir selam yollasam mý?
Ne þans bendeki!
Ölse bile , tek umut yok
Beni acýlardan kurtaracak; zavallý bir kadýn olarak yaþayacaðým o öldükten sonra.

Elveda UTANÇ!

Elveda iyi adým benim!

Varsýn korusun güçlerim onu, gitsin gönlünün çektiði yere,
Gitsin hiç incinmeden,.

Bana gelince, yarýþmadan galip çýktýðý gün ölüp gideyim; ya ilmeði geçirip boynuma sarayda, ya da içerek ölümcül ilaçlardan.
Yine de alay edecekler benimle öldüðüm zaman;
Bütün uzay kentlerde çýnlayacak alýnyazým
Ve saburup adýmý dudaklarýndan Kolkhisli kadýnlar haraketler yaðdýracaklar, eðlenecekler benimle;
Hani o kýz, bir yabancý için onca kaygýlanan, öldürmüþ kendini; yurdunu, ana babasýný rezil eden o kýz….

Yenilmiþ çýlgýn bir TUTKUYA…
Hangi ayýp benim olmayacak ki?

Vah, þu ÇILGIN TUTKUM!


ANTÝKÇAÐ ESÝNTÝSÝ
RHODOS'LU APOLLONÝOS (ÝÖ 295-215)
ÇEVÝRÝ: ALOVA