sen sevgini örüyordun sırtıma,
üşümeyeyim diye
ellerinin nasırlarındandı motifleri...
bir yanıma azıcık bir ağrı girse
ya da küçük bir sinek ısırsa geceleri,
uyku tutmazdı seni, biliyorum...

hatırlıyorum tırnaklarımı ilk kesişini
ilk defa lunaparka gönderişini hatırlıyorum...
elime üç lira tutuşturup,
sırtımı sıvazlamıştın bir melek gibi...
çok daha küçükken,
ben, gerçekten melek sanıyordum seni
ve kanatların biliyordum çeyizini
onların, çeyiz sandığının içinde olduğunu,
uçup gitmenden korkmayayım diye,
sakladığını sanıyordum...

hatırlıyorum...
bir gün,
sokakta top peşindeyken yine,
tam da ezan vakti
o şişko Halil’in bir darbesiyle,
düşüp kanatmıştım dizlerimi
-yoksa sen mi kanamıştın bende?-
“neden” mi?
çünkü eve döndüğümde
kendi acımdan kat be kat fazlası,
yansıyordu senin o nur yüzüne...

başka bir gün,
en yukarı ben çıkacağım diye
tırmanmıştım ya o çam ağacına
ah ulen deli Niyazi!
kandırmıştı beni yine
yüksekten de korkuyordum hani
ağlıyordum...
ve aşağıdan, bana bakıyordu bütün mahalle
sen de koşup kopardın feryadını
fakat sonra,
o aslan pençelerinle,
tırmanıp tutuverdin kollarımı
sayende,
ayaklarım yere bastı!

ah anne!
bir daha tut ellerimi
ellerim üşüyor...
biliyorum sen de üşüyorsun ben üşüyünce
geceleri seni aradığımda,
düşümde gülüyorsun
dudakların kiraz kırmızı,
yanakların pespembe...

ah anne!
sokağın başındayım ben yine
hala o küçük oğlan çocuğuyum
dizlerimde yara bere,
hala düşüp düşüp, kanatıyorum bir yanımı
ah anne!
neden çıkardın sandığından kanatlarını?