Senin uğruna, özlemeyi “sevmek” yapmayı başardım… Hadi kutla beni? İstersen kutlamayı da bir ömür yalnızca seninle sevişmelere bırakabilirim. İçimden geçenleri belki söylemiyorum ama gücüm var seninle yolsuz kaçışmalara…

Seni düşünüyorum. Seni özlüyorum. Ben bu hayatta sadece bunları başarabiliyorum… Sığınınca kalbine, en ait olduğum yerin orası olduğunu iyi biliyorum/ yaşıyorum/ doyasıya bekliyorum. Üzerime doğru gelen her yalnızlıkta, hayalinle kalabalıklaşıyorum ve inan bu çok güzel… Tarifini sorsaydın eğer –ki sorma bence, zor seninle ilgili güzelliklerin tanımını yapmak. Ama yine de hep sevmek, sevmek işte yürekten hissetmek! Emin ol ki, sanıldığından daha çok seviyorum seni… Bir önceki seni seviyorum’u kıskandıracak kadar çok seviyorum seni.
(biliyor musun gülüyorum tüm bunları yazarken, öyle mutluyum ki, çocuk gibi işte!)

Sensiz olmuyor. Aslına bakarsan, nereden başlayacağımı da bilemiyorum ama sensizken inan kıymetini hiç anlamıyorum bedenimin… Uykuymuş, yemekmiş bazen önemli ziyaretler falan işte, hepsini boş vermiş durumdayım. Üstüne birde geçenlerde hasta oldum. Aklıma ilk gelenler bunlar belki daha da çok kusurum olmuştur. Affetsinler! Bu aralar bedenimi vicdansızlığıma yakıştırmışım, bunun ara sıra farkındayım ve bende istemiyorum bu halde olmayı ama/ hep ama diyorum ya-bu bile ne halde olduğumun bir kanıtı gibi… Rüzgârların tersi yönündeyim, kaldırımlara döşenmiş mayınlara bastıkça yüreğimden döküyorum en güzel düşlerimi. Yalnızlık parke taşlarına sarılmış sanki beni bekliyor gibi… Garip hislerdeyim!

Korkuyorum… Ölümden, sensiz ömrümü geçirmek fikrinden ve başkalarıyla seni sevmekten; ne olur kızma! En az benim kadar sende biliyorsun sensizliğimi… Derinliğimdesin, nereden bakarsan bak yine en çok sevdiğimsin. Dikensizde gülümsün/ bana baktığında gülümsediğimsin. Yani düşündükçe aşkla çoğalan yanlarımsın. Şimdi ölsem ya da terk edip gitsen, çok ben olmam mı? Hani gerçek sevgi “sevdiğin olmaktı” o zaman ben olmamın ne anlamı var, söyler misin? Ben “sen” olmadıkça sensizlikten ne farkım kalıyor. Yanımdan ayrılma! Bunu ayrılık sanma, kavuşamamazlıkta; bu bizi, “biz” yapan bir sır… Anlatma kimselere, anlatma.

     Her şeyden daha fazla senin olmak için bekliyorum. Soluksuz uykularımda rüyalarımda senin olmadığın her an da kâbuslarla hırpalıyorum ruhumu… İstiyorum ki bana gelişlerin çareyle olsun/ içimdeki çökmüş duyguları güzelliğinle yenilemeni bir bilsen ne istiyorum. Yaşmak, seni beklemekse; ben sensizliği hiç yaşamamış sayıyorum kendimi. Beklemeklerim çoğaldıkça kanımda dolaşıyorsun ve korkuyorum bir gün yaralanırsam, içimden akacaksın diye… Korkuyorum!

Gel güler yüzlüm, gamzelim/ en güzel gülüşünü alıp ta gel! Bizi ayrı düşünenlerle daha fazla aynı yolda yürüme, gel işte! İçimden taşan paramparça bir halde yolunda deli-divane olan yanlarımı da toplayarak gel! En asi iklimleri aşarak, rüzgârları, yağmurları ve en çok kaderinin inadını… Gel sevdiğim! Teninin kokusunu özledim, sesinin ahengini, gözlerinin ışıltısını ve saçlarının valsını… Her gece düşlerime doğuyorsun. Sabahları her şeyi(mi) sensizliğe bırakmak inan hiç kolay olmuyor. Sevildiğin kadar da özleniyorsun, bunu bil! Unutma sen yanımda olsaydın, ben böyle olmazdım/ bunu düşündükçe özlemini daha çok seviyorum ve diyorum ki içimden ya hiç tanımamış olsaydım seni, ya ne yapardım o zaman… Beni kim anlardı, duymak istediklerimi kim söylerdi. Seni seviyorum.

Kim bilirlerdeyim dediysem, yine sendeyim! Unutma, bize aşk bakıyor…

Emre onbey