Her sabah aynı susuzlukla uyanıyorum
Bir otobüs yalnızlığında.
Kafam camda sana bakıyorum sanki
Her direk arası bir sensiz ömür.
Nefesimde hırılıtılarla dualarım sana ait
Bir melek diliyorum
Seni tasvir ettiğim şeklinde
Elindeki aşk parçalarını üstüme serpmesini bekliyorum
Zamanı vuslata kurdum
Gerisi yalan,
Yaşamaktan öteye yol yok otobüs yalnızlığında
Gözlerimin içine bakanların gidişleri benden
Koparılıp alınmış gül dalları
Yabancısıyım bu tanıdıkların
Bir otobüs yalnızlığında
Kesik çizgilerin uzaklaştırdığı nefesin
Bu soğuk camda seni soluyorum
Ağlamaklı yine Ankara
Üstüne çullanmış günahlarıyla
Yaşam kanıtımdın bu şehirdeki
Arındığım en temiz anımdın
Yapma Ankara
Yenildik ikimz de uzak denizlere
Okyanusa boğulduk
Senin çınar kokun yoktu
Bense sen kokuyordum
Terkedildik meltemlere
Yapma Ankara
Sen teselli ver bu sefer
Ağlayan ben oluyum
Ufukta yiten otobüs yalnızlığında...