kelebekler vardı önce
geceden uçmaya güne
kanat çırpan
gizlice...

yaz dedi tanrı;
gökten sağnak hüzünler yağarken,
kırlangıcı çığlığına
göm dedi.
yaz dedi tanrı; kendini boşluğa bırakmaya hazırlanan
yorgun sesini at sırtına,
bebeğin yüreğini
kirlet dedi.
yaz dedi tanrı; ruhun sırra kadem bastığı
bir ayrılık öyküsünde,
aşığın sevdasına
sırt dön dedi.
yaz dedi tanrı; peşin sıra kovalarken
inandıklarının inançsızlıgı,
meltem esintisini
kov dedi.
yaz dedi tanrı; güneşe bulanmış
karanlık gölgeler aldatmacasında,
uçurtmayı toprağa
çiz dedi.
yaz dedi tanrı; bir yoktan iç çekişin
nefes kesen çığlıklarıyla,
güneşin doğuşunu
batır dedi.
yaz dedi tanrı; dokunmadan yağmurun ürkekliğine
en arsızını fırlatıp kahkahaların,
ayın şehvetini
söndür dedi.
yaz dedi tanrı; esmer tene yaraşırken
rengarenk umutlar,
varolmanın yokluğunu
hatırlat dedi.
yaz dedi tanrı; bir yalanı yakmış
tüttürürken dudakların arasında,
kelebeğin kanadını
kır dedi.
yaz dedi tanrı; gölgeleri örten ışıklar
yankılanırken gözlerden,
gerçeği düşe
çevir dedi.
yaz dedi tanrı; acının cüssesi
ağır gelirken bir ölümden,
umudun ışığını
kapat dedi.
yaz dedi tanrı; hic yazılmamış bir şarkının
notalarında çırpınırken,
matemin karasına
ak düşür dedi.

y a z d e d i t a n r ı

yazdım!

sil dedi tanrı,
durma!
şimdi bir bir
sil…

s i l d e d i t a n r ı

silemedim!

kelebekler öldü sonra
geceden uçmaya güne
kanat çırpan
gizlice...

yaz dedi tanrı,
gülümsedi;

y a b e n t a n r ı d e ğ i l s e m

...


Dilek Akın

'2007