Bir insan kendi ile ne kadar barýþýk olabilir? Bunu gelin, bana sorun bir de!..Ne boyumun kýsalýðý, ne saçlarýmýn pýrasa gibi dümdüz oluþu, ne bacaklarýmýn çarpýklýðý, ne de aynaya baktýðýmda gözüme yansýyan þavkýmýn çirkinliði bozabildi yaþamak ile olan iliþkilerimi..Hatta sol gözümün saða-sola bakmasý bile üzemedi beni. Her ne kadar yaylanýn suyu baþýnda kraliçeliðimizi ilan etmiþsek de dünyaya; kraliçe olmadýðýmý biliyordum artýk. Bana dokunan þey, sol gözüm yüzünden amca oðlundan yediðim bir tokattý sadece.
.
Yayla çayýrýnda kuzularý otlatýyorduk bir kuþluk vakti...Yanýmda yine arkadaþlarým...Az önce, taþlarýn üstündeki yosunlarý tükürüklerimizle köpürterek ellerimize yaktýðýmýz kýnalarý yýkamýþ;’kimin elleri daha kýrmýzý?’ diye soruyorduk birbirimize. Doktor olacaðýný duyduðum amcamýn oðlu gelip oturdu yanýmýza. Neredeyse babam yaþýndaydý. (Daha sonra öðrendim, bir yaþ aralarý varmýþ).Ama babamýn dört çocuðu vardý, onun karýsý bile yoktu daha. O zamanlar doktorlar evlenmez, çocuklarý da olmaz diye düþünürdüm.Yanýlmýþtým iþte!..Kýrk yaþlarýnda kendinden on yedi yaþ küçük birisiyle evlenip; iki çocuk sahibi oldu amcamýn doktor oðlu..

Hiç sakalý býyýðý yoktu. Yüzü beyazdý. Yeþile çalan gözlerini kýsýp bize güldü. Ta dizlerinin dibine kadar sokulmuþ, köyden birine benzemeyen bu adama merakla bakýyordum. Ýlk kez görüyordum sanki onu!..Evet ilk kez! Çünkü büyük bir þehirde büyük okullarda okuduðu için yoktu köyde. Sadece amca oðlu olduðunu duymuþtum ve yaylaya geldiðini annemden .”Ne yapýyorsunuz burada?” dedi. ”hiç!dedim, kuzularýmýzý otlatýyorum.Bak ellerime kýna da yaktým!..” Kýnalarýmý görsün diye gözünün içine soktum adeta ellerimi. Ýki eliyle tuttu iki elimi önce,sonra da iki elimi bir elinin içinde hapsetti. Boþta kalan elinin iþaret parmaðýný (adýný sonradan öðrendim) yukarý doðru dikip “dikkatli bak!” dedi. Ne kadar uðraþtýmsa da olmuyordu..Sað gözümün görüntüsünde amca oðlunun parmaðý metrelerce direðe dönerken; sol gözümün bebeðinden bir kuþ havalanýyordu bulutlara doðru; çýrpýnýyordum. Kanatlarým öylesine yorulmuþtu ki, üstüne konacak bir dal arýyordum kendime dinlenmek için...Derken, suratýma yapýþan bir tokatla birlikte, içi çamur dolu bir çukura saplandým adeta! Aðlýyordum!....

’Hala orada mýyým’ diye düþündüðüm olur bazen. Sülük ve yýlanlarla, kurbaðalarla yaþamaya mahkumluðum gelir aklýma ve silkelenirim durup dururken...Bazen de yengeçlere yenik düþer, yaþarken ölürüm.

Ne zaman amcamýn doktor oðlunu görsem bu olayý hatýrlarým nedense! Ve aynalardan uzak kalmamdaki neden ‘bu olay’ olmalý diye düþünürüm. Mecbur kalmadýkça bakmam aynaya.. Saçýmý parmaklarýmla tararým çoðu kez.’Hiç boyanmam’ desem yalan olur; çok özel bir toplantýya, güne, geceye gideceksem eðer, en kýsa sürede bitiririm boyanma iþimi. Elime yüzüme bulaþtýrdýðým için de; ”alay etmiþlerdir benimle garanti”diye geçer aklýmdan...Ýronikliðim tutar bu kez; ben de, onlarýn boyanýþlarýnda ki aþýrýlýkta bulurum eðlenceyi...Kimilerinin gözkapaklarýna gökkuþaðýný, rimelli kirpiklerine baþaklarýn kýlçýklarýný, dudaklarýna renk renk gül yapraklarýný yerleþtirip gülümserim tanýmadýðým yüzlere bile..Çünkü; ‘gülümserken kimse görmez gözlerimin þaþýlýðýný ve kimse anlamaz aklýmdan geçenlerin ne olduðunu’ diye düþünürüm...Kendimi aldatýrým belki de, kim bilir!...

( Devam edecek)