Aşk...
Midye kabuklarının rahminde beslenen,
Dünyanın büsbütün
canhıraş hüzünlerine
göz kırpan bir ahbap selamı
ve bir anne şefkâtiyle,
Tadıldığında ise bilinçli bir sarhoşluk veren,
Gezgin dalgaların avı,
bir inci tanesi...
Sevilene yakıcı bir ıslaklık boyunda
yahut
parlak bir yakamoz araladığında rastlarsın.
Rastlayamazsan şayet,
Keder küflü seslenmelerin
yankısız bu derinlikte
boğazına bir bıçak gibi değerse geri,
Ölgün,
ağır kayalar açarlarsa sana kollarını
en sağlam üslupla büzerek alınlarındaki ciddi çizgileri,
Ve düşerse bir yıldız
arşın ebedi saçlarından
denizin kaygan tarlasına,
İşte o vakit sor Tanrı'ya:
Aşkın cennet elleri,
derisinin ardında
saklayabilir mi gerçekten,
bir cehennem iskeleti?

Saklayabilirdi..

Bir solgun asır biriktirdim vedanın ardından,
satılıksız;
elimde kalan
antika inancımın kafesinde.
Daha çok
akrebin kabuklu sırtını sıvazladım ki;
O ilerledikçe,
sen bana gerileyesin.. (diye)
Ve bu koyu kederli sensizlikte
-Sen hep maviydin ya sevgilim!-
Ekşimiş kahve hatıraları paslanırken dilimde,
-Gölgelerin, çehreni gizleyen siyahlığına inat!-
Gözlerinin ilizyonunu
bir iğne ve bir iplik ile
diktim lime lime..
Kaşlarını,
gecenin en titrek anlarından koparıp,
Burnunu
çiçeklerin taç yapraklarından yaptım.
Fakat...
Fakat dudakların...
Bulamadım hiçbir mahlûkatta
Dudaklarının can veren cansızlığını.
Öpüşlerde
bir ateş gibi çatırdayışını
Kırmızılığından damlayan gök kuşağını,
Ve akarken suyu boğazıma
göksel bir nefes taşıyışını.
Tanrı,
dudaklarının bir benzerini
yahut zerresini
hiç yaratmamış olmalı(ydı)

-Bayat bir nektar tadında o hatıra
hala
gerdamının düğümlenen suskusunda.-

Ve irili ufaklı şiirler
şırıngaladım
kalemimin ses tellerine.
Ancak
Ne benim soluğum kalmıştı
'Dön!' diye ünlemeye
Ne de
kalemimin mürekkebi
Seni,
benli bir aşk masalında işlemeye...

Sen
gitmiştin ya geri dönmemek üzere..
ben
Gözlerimi kapamıştım
bir daha uyanmamak üzere...