Seni çok seviyorum.

Bu üç kelimeyi hep yazýlarýmýn sonlarýný yerleþtirirdim. Ama bugün öyle yapmayacaðým. Belki de nefesim söylemeye ve kalemimin mürekkebi bu cümleyi yazmaya yetmez diye korktum. Sana yazacak o kadar sevgi cümleleri kurdum ki Seninle çalýþan beynimde... Bu cümlelerin yüklemi hep bir yargý taþýrdý. Ve her defasýnda Sen beni yargýlardýn.

Hâkim(SEN): Neden bu kadar sevdin?

Sanýk(BEN): Bilmiyorum.

Hâkim(SEN): Hiç unutmayý denedin mi?

Sanýk(BEN): Bilmiyorum.

Hâkim(SEN): Peki bu duruþmadan sonra Yüreðimin derinliklerinde ömür boyu hapsedileceðin kararý çýkarsa cevabýn ne olur?

Sanýk(BEN): Bilmiyorum.

Hâkim(SEN): Neden hep susuyorsun?

Sanýk(BEN): Ben Ona susuyorum.

Ve yine her defasýnda beni atlatýrdýn. Duruþmayý hep ileri tarihe atardýn.

Bugün okul kapýsýnda Seni gördüm. Biliyor musun daha da güzelleþmiþsin. Sana alýp da bir türlü uzatamadýðým gülleri kitaplarýmýn arasýnda saklýyorum. Ve yine biliyor musun o güller hiç kurumadý. Onlarýn su ihtiyacýný hep gözyaþlarýmla karþýladým. Sanma ki o gözyaþlarým tuzlu ve sanma ki o gülleri kurutur. Ben aðladýðýmda hep Seni düþünüyorum. Benim kaynaðým Sensin. Onlarda Senin gibi tatlý....

Zamanda su gibi akýp geçiyor. Duruþma tarihine az kaldý.

Bugün kýyamet günü arifesi… Hani Nasrettin hocaya sormuþlar:

- Hocam Kýyamet günü ne zaman?

Hoca gene kendinden emin bir þekilde sorulan suale cevap vermiþ:

- Haným ölünce küçük kýyamet kopar; ben ölürsem büyük kýyamet…

Ne de doðru söylemiþ deðil mi? Ýnsanýn kendi ölümü baþlý baþýna insanýn kýyametidir. Ýþte yarýn kendi ölüm dilekçemi kendi ellerimle Sana sunacaðým.

Bugün kýyamet arifesi nedeniyle yakýnlarýmýn mezarýný ziyaret ettim. Onlarýn eski vakarlý duruþlarýndan ufak bir esinti yoktu. Þu anda ne haldeler kim bilir?

Baba nasýlsýn, neden susuyorsun her zamanki gibi? Bak gene sana geldim. Bizi sorar isen hamdolsun hepimiz iyiyiz. Ama, ama Annem. Her gece aðlýyor. Hep seni sayýklýyor. Meðersem seni ne kadar çok severmiþ. Sana halini belli etmiyor buraya geldiðinde deðil mi? Neyse Baba bana müsaade. Seni de üzmeyeyim. Dünya telaþýndan yenice kurtulmuþken eski yaralarý deþmeyeyim yine. Selametle kal…

Yarýn Senin karþýnda gene soðuk terler dökeceðim bunu adým gibi biliyorum. Yarýn gibi bir kavram olmasa keþke…

Ve bugün(yarýn) düne Yasin-i Þerif okur…

Duruþma baþladý.

Hâkim(SEN): Kalbini neden yaraladýn?

Sanýk(BEN): Neden mi yaraladým. Gecem O, gündüzüm O. Günlüðümün her satýrýný Onun harfleriyle iþliyorum. Sýkýldým artýk bu iþkenceden ve sonunda kalbime iþkence edip onu yaraladým.

Hâkim(SEN): Ýtiraf ediyorsun yani?

Sanýk(BEN): Evet…

Hâkim(SEN): Karar… Lütfen ayaða kalkýn.

Sanýk(BEN): Ýyi gelir bana bu. Zaten diz çökmekten iyice sýkýlmýþtým.

Hâkim(SEN): Sanýðýn kalbini körü körüne yaraladýðýna ve suçunu itiraf ettiðine. Aþk yasasýnýn bana verdiði yetkiye dayanarak sanýðý ömür boyu yüreðimin derinlerindeki bataklýða hapsediyorum.

Salonda önce sessizlik peyda olur…

Sonra sessizlik umarsýz bir sesle bozulur.

Hâkim(SEN): Son kez olarak söyleyeceðin söz veya kuracaðýn bir cümle var mý?

Sanýk(BEN): Ben söyleyeceðim sözün ve kuracaðým cümlenin ne olduðunu bu yazýmýn ilk satýrýnda söyledim.


Fatih KAYABAÞI