Sessizliği sesi olurdu çoğu zaman. Büyüdükçe artmıştı yalnızlığı. Notalara, dizelere tutunmuştu. Yani, hayalindeki dünyasına. İçinde bulunduğu dünyayı orada şikâyet eder, sitemlerini orada dile getirirdi. Sevgi diye sarıldığı kollardan
uzak düşmüştü. İçini yakıyordu sevdaları.

Hani sevmek yetiyordu gülüşleri büyütmeye?
Ama onun gülüşlerini büyütmeye yetmemişti.

Sadece acı bir gülümseme takılıp kalmıştı yüzüne. Ve gülüşlerinde saklanmıştı hüzün. Aradığı sevgiydi, sevgili bahaneydi. Sazının tellerinde bir bozlak esintisi olurdu yürek sesi. Kor alev gibi yakardı sevdaları. Özlem kokardı, sitem yüklüydü şiirleri. Adresini bilirdi mektupları. Sevgisi güneşiydi gece ve gündüzüne, can suyuydu topraktaki fidesine. Cümlelerin arasında virgüldü bazen.

Hayatında parantez açıp gidenler oldu.
Cümlelerin sonuna ünlem koyanlar da…

“Gitme!” dedi, dinlemediler.
Ağladı, görmediler.

Uyutup sevdiklerini, gözlerinden öperdi. Sevdiğinin gözlerinde görürdü gökkuşağının tüm renklerini. Sabaha karşı bir çiğ tanesine anlatırdı sevgisini. Destanlar vardı göz göze geldiğinde yazdığı. Ama o efsane olmak isterdi. Kaç savaştan yenik düştü saymadı. Savunması sevgiydi, Her yeni sevgide hazırlanırdı yeni bir yenilgiye. Sonra oturup sararak yaralarını, yeniden düşerdi yollara, yeni savaşlara…

Elbet bir gün zafer benim olacak derdi.
Sevilmekti sadece onun derdi.

Çok sevmişti ama sevilmeye açtı hala. Belki kavuşamamaktı aşk. Belki mesafeler ve yarım kalmışlıklar beslerdi aşkları. Tam ortasında yaşadığı aşklar bir mum gibi erimiş, tükenmişti. Hep aşka yürüdü, bir türlü yetişemedi. Biraz hızlansa aşk daha hızlı kaçardı.

Ve koşup yakaladığında aşkı tam kalbinden,
Büyü bozulurdu aniden.

Susardı çoğu zaman. Susmak nefreti besler deseler de, onun sevgisini besleyendi. Dili susar, gözleri söylerdi. Kaderinin yazdığı senaryoda başroldeydi. Geride kalmak, özlemek düşmüştü hep onun payına. Figürandı hep, sevdikleri. Sahne biter, perde inerdi. Aşka âşıktı o. Baktığı gözlerin rengi değişse de görmeye çalıştığı hep aynıydı. Sevmeye ve sevilmeye âşıktı. Ruhunun ikizini arayan bir divaneydi. Yüreğinde kalan izler birbirine karışmıştı. Sevdiği her kadında bir öncekinden parçalar bulurdu. Ve bir sonrakine taşırdı. İçinde sevmeyi seven bir çocuk vardı. Rüyalara dalıp giden ve gerçeklerle birleştiren bir çocuk. Uysal ve acılarını sevip, sahiplenen bir çocuk. Hiç büyümesin isterdi ama artık büyümeye başlamıştı o çocuk. Büyüdükçe daha çok acı çekmeye de başlamıştı. Anılar ve ayrılıklar biriktirmişti. Hüzünlerini gülüşlerine saklamıştı. Gözlerinden okunabileceğini bilerek, fazla da bakamazdı başkasının yüzüne ve gözlerine.

Gitmeyi de bilirdi, git de diyebilirdi.
Ancak gidenler hep başkaları olmuştu.

Sevmeye de bilirdi, sevmeyi de bilirdi.
O hep sevenlerden olmuştu.

Görmeye de bilirdi, görmeyi de bilirdi.
O hep gönül gözü ile görenlerden olmuştu.

Meleğim! Demişti çok defa, gördüğünün melek olduğuna inanırcasına. Oysaki henüz hayatının meleğiyle karşılaşmamıştı bile.

Yaşamın tam ortasındaydı. Ve kalabalıklar içinde bir yalnızdı. Bir yolcuydu zaman tünelinde. Işığı arar dururdu gözleri. Oysaki yoluna ışık hep kendisiydi.

Müşerref ÖZDAŞ