Önceki mektuplarýmdan farklý yazacaðým bugün. Ýçimde zifiri karanlýða boðulmuþ sitemimi dökeceðim beyaz yapraklý sayfalara. Mektup zarfýmýn içinden çiçek çeþitlerini deðil, gözyaþlarýmdan bir buket sunacaðým Sana. Mektubumun bütün satýrlarýný ince eleyip sýký dokuduðunda ana temasýný çýkaracaksýn gözlerimin. Orada özlem yerine sadece þu sesi duyacaksýn:

Hýçkýrýklarýmý…

Felsefemi alt üst eden bir inkýlâpla karþý karþýya kaldým yokluðunda. Devrim þarkýlarýný zýt kutuplardan dinlemekten sýkýldýðýmý hissettiðimi hissettim. Bu parça parça olup yosun tutmuþ feodalite yüreðim nasýl hesap verecek yaratýcýsýna? Her bir tarafýnda bir devlet. Baðýmsýz devletler topluluðu denildiðine aldýrma sakýn yüreðime. Ben Sana baðýmlýyým. Ooof. Yetiþ imdadýma!

Bazý sembol düþüncelerle kusursuz olduðumu sandýðým an yetiþtin imdadýma bunu en az devrim þarkýlarý kadar biliyorum. Kibirlilik kokan önceki mektuplarýma da aldýrma sakýn. O Sen’in yokluðunda yazýp, sýkboðaz ettiðim düþünce metinlerimdi. Son zamanlarda da þiirlerimi hatta yazýlarýmý dahi akrostiþe boðdum. Her köþesinde Sen kokuyorsun. Ve her satýrda Sen. Bunu adýn gibi biliyorsun. Ve biliyorsun ki benim kalemim Sen’sin.

Kitaplar yazdým Sana. Hecelerimin her harfinde Sen’i aðýrladým. Bazen yorgun gözüktün sayfalarýmda, bazen sevinçli, bazen de üzgün. Ama hep o sevdamý tattýrdým; merhamet aþýladým kalbine. Her paragrafa Sen’in desturunla baþladým. Felsefe ile filozoflaþan metinlerimi matematikle bitirdim. Ne olur gel kurtar beni bu karmaþýk problemlerin elinden! Topla daðýnýklýðýmý çarp yüzüme. Çýkar yüzümdeki Senli maskemi. Ve böl, parçala ve yut Sen merkezli devletimi.

Bu Sana son mektubum ve can çekiþen satýrlarým. Ürkek düþüncelerim bir derin nefes için izin istemekte mürekkebimden. Ruhumun parmaklarýmý oynatmasý yeterli sýrf Sana yazmak için. Ve ne kadar dil döksem de yüreðime, düþündüklerini cümlelere baðlayamýyor düþüncelerim.

Biliyorsun.

Ben Sana baðýmlýyým. Ve Sen’in caddelerinde Sen’i düþünmem bile yasak. Odamýn en kuytu köþesinden yazýyorum Sana. Her yer alacakaranlýk ancak; Mum’a ihtiyacým bile yok. Iþýðým olarak isminin ilk harfi yetiyor. Saðlamasýný yapýyorum yazdýklarýmýn. Her defasýnda o sesi duyuyorum. Ve her defasýnda o ses de Sen’i buluyorum.

Biliyorsun. Bu Sana son mektubum. Ve biliyorum yine cevap yazmayacaksýn.

Ýþte bak! Hafýzasýný kaybetmiþ hýçkýrýklarýmý duyuyor musun?

Bana, Sen’i hatýrlatýyor.


Fatih KAYABAÞI