Melalim ne vakit şevke kanacaksın!


Artık çok ağır geliyor susmak
Melül nazarlarla kalbi umutlarda baharlaşmak
Hiç değilse hasretin aşkında uyumak ve yanmanın serabına dalmak
Ve öylece sevdanın harıyla buharlaşmak, ne gama ve ne de cana yaslanmak

Ey haz, niçin kayıpların adısın
Halimde derlenen sezginin tadısın ve anlamlısın
Bak hicran sinemde, elem kalbimin serinliğinde, özlem aşk vehminde
Gel artık nerdeysen çık ta gel, ne lalede kal ve ne de gül ile ruhumda har

Sürura dalmak istiyorum öyle
Şayet yaşamak huzur içinde anlamlaşmak idiyse
Hissiyatın niçin hazanın hapsinde, umut tohumu toprakta bereketse
Açtım ellerimi kalbimin sahibine, her ne kadar mahcubiyetim var şevkimde

Ey hüzün biliyorum ki umutsun
Sen sessizliğinde kalbin suhuletinde aşkı sukutsun
Bazen nutuksun ve bazen de idrak içinde anlamlaşan esinle kokusun
Korkunun değil vuslatın bahtısın, sen namı hesabına mahzunlukta bir şahsın

Hani gözyaşlarıyla yazılır name
İşte o vakit hüzün kalple bedelleşerek haz verince
O yar bilse de ve hatta bilmese de, sürur daima kalbimin köşesinde
Dert anlatılmaz, adresi bellidir, lakin meşveret etmek kalbin inşirah feridir

Deva vesileler bereketinde gizlidir
Ancak ihsan sahibi arifliğiyle ve feragatiyle sevgidir
Niçin gönüller aşk ile sevdaya hasredilir, ecir hakkın huzurunda erktir
Her kim ezayı ve aşkı manayı terennüm ederek şikayetlenmezse bir takvadır

Lakin bir etrafa bak ihlâs uzakta
Hani bir zamanlar vahdet umut için mefkûre olunca
Yaşamak hazzın toprağında ölümle müşterekliği bulunsa da aşk vakarda
Sen hiç korkma, sabırdan usanarak vehimlere kapılma, umut başaklaşmayınca

Gitmek, yol emniyetini kestirmektir
Şayet bir yol kaldıysa sıratı müstakim nefesindir
Kalp sahibini yakinen bilir, ruh derinliğin tefekküründe umut için senindir
Kim hikmeti hakkıyla bilir, niçin ölüm diriliş için rehberdir, aşk kim için meşktir



Mustafa CİLASUN