“Sen Nehri’nin kýyýsýnda en alasýndan bir þiþe kýrmýzý þarap içip, Fransýz bir dilberle Türkçe seviþmeden, seviþemeden ölürsem þayet, bir yaným eksik, bir gözüm açýk giderim gayb alemine ve olur da içimdeki bu ukdeyi halledemeden göçüp gidecek olursam sevgili dostum, sana vasiyetimdir, yapamadýklarýmý bir eksiksiz yapman, içimdeki yangýn ancak öyle söner ve þayet vasiyetimi yerine getirirde gidersen Paris’e Aragon’ a sormayý sakýn unutma; ne renk kokarmýþ Elsa’nýn gözleri.” Demiþtin yine mendirekte yine þarap içiyorduk.
Attila Ýlhan’ýn dediði gibi; parasýzým pulsuzum, üstelik pasaportsuzum sevgili dostum, yoksa bir dakika bile beklemezdim Ama adým gibi biliyorum ki bir yanýn, ölmeyen bir yanýn þimdi orada, o nehrin kenarýnda, fransýz bir dilberin dudak kývrýmlarýndan þarap damlacýklarýný türkçeye çevirmeye çabalamaktadýr. O nedenledir benim de oraya varabilmek için bütün çabam, seni ya da senden bir parçayý bulabilmek için, eminim yanýnda sadece Fransýz bir dilber deðil komunarlarda var ve onlara da þarabýn ve devrimin türkçesini anlatmaya çalýþýyorsun. Lafý biraz uzun tut, oyalan mümkün olduðunca, geliyorum, geleceðim aziz dostum mutlaka bekle beni.



Caliban


















Prospero’ya Mektuplar -7-