Yorgun bedenini saðk taþ duvara yaslayýp kýrgýnlýðýna ve yorgunluðuna bakmadan derin bir oh çekti. Ve birkaç dakika önce yeniden var ettiði o önündeki avluya uzun uzun baktý. Artýk önceki kadar güçlü deðildi ve kýrýlganlýklarý her geçen gün artýyordu ama o yinede azimle savuruyordu bedenini, inançla yeniden yaratýyordu her sabah o bilmem kaç metrekarelik alaný. Hiç gocunmamýþtý, bedeni toza, topraða bulanýrken dünden kalan kýrýntýlarý süpürüp yeni bir sayfa açýyordu. Kendi kýrýntýlarý savrulurken o düzlüðe yýllarýn yorgunlu sarmýþtý bedenini ve artýk her geçen gün tüketiyordu kendini, ve tek dayandýðý nokta yeniden bir gün baþlarken umutlara gece dünün kirini pasýný alýp bir kenara yeni bir sayfa açmasýydý beklide.

Derin derin iç çekti. Yaslandýðý taþ duvar geçmiþten beri olduðu yerde izliyordu olanlarý ve içinde sadece olduðu yerde durmanýn acýsý vardý. Bir þey yapamýyor elinden hiç bir þey gelmiyordu. Ýmrenerek baktý ona. Oysa geçmiþe gitmiþti çoktan. Serin yaylarda vücudunu okþayan poyrazý düþündü. Ona bilmem hangi yaylalarýn ovalarýn destanlarýný anlatan o rüzgar þimdi ona çok uzaktý. Sonra kuþlarý düþündü çevresinden geçen ona melodiler fýsýldayan kuþlarý ve o sade topraðý özledi kök saldýðý ondan can aldýðý o topraðý.

Sonra insanlar geldi gözlerinin önüne, onu bir çýrpýda ayýrmýþlardý vatanýndan hem de hiç düþünmeden. Bir görev vermiþlerdi ona o kova avluda her gün bedenini oyana bu yana savura savura dünün kirini temizleme görevi. Özlemle doldu içi anlayamadýðý bir kinle titredi kýrýlmaya yüz tutan tüm salkýmlarý ve haykýrdý taþ duvara. Neden diye?

Taþ duvar daha önce böyle bir haykýrýþa sahne olmamýþtý. Yýkýlacaðýný sandý bir anda bu ne biçim bir kindi? Sordu usulca o yorgun bedene “ne oldu?” diye. Kendini sýkarak anlatmaya baþladý yorgun bedenine aldýrmadan insanlara olan öfkesini.

Bana can veren topraklarý karýþ karýþ satýlýrken, deðerleri dünleri bugünleri ve yarýnlarý ellerinden alýnýrken ve onlar koyun gibi her gün yaþadýklarýnýn farkýna bile varmazlarken bu kadar çabuk nasýl heder ediyorlar bizleri. Evet ben dünden kalan pislikleri temizliyorum her sabah gün aðarýrken ya onlar? Onlar dünden kalanlarý deðil bugün baþlarýnda olan pislikleri bile def edemiyorlar. Tarihleri yok oldu. Susuyorlar. Destanlarý dinlerdim. Poyrazlardan o sevda kokan aþklarý nerede bu topraklarda yaþanan o aþklar o sevdalar o destanlar. Çanakkale diye bir yer varmýþ orada bu sorumsuzlarýn atalarý topraklarýna düþman askerine telsim etmemek için akçýk nedir bilmeden göðüslerini siper etmiþler vatana. Bu destan hala daðlarda ovalarda rüzgarýn sesiyle yankýlanýr. Bunlar unutmuþlar!... Birde Mustafa Kemal varmýþ, Bir aðaç kesilmesin diye koca köþkü yürütmüþ.. bir aðaç kesildi diye aðlamýþ, onu da anlatýrdý gölgesinde büyüdüðüm koca çam aðacý. Bu topraklar onun sayesinde hala namuslu derdi. Bunlar bu insanlar namusu bile unutmuþ!.....

Taþ duvar. Yerinden kalkýp devrilmek istedi bu beyni örümcekli insanlýðýn üstüne. Lanet olsun dedi. Belki ilk kez yüzyýllar boyunca bu denli bir þey yapmak istedi ve durduðuna isyan etti.