Yanýnda etkisiz elamaným. Ve öylece Sen’i izliyorum. Gülünce gamzelerin aðlýyor. Gidiþin kaderim; gelmeyiþin kederim oluyor. Ýlkbahar güzelliðini kýskanýyor. Kalp duvarlarým Sen’in afiþlerinle süsleniyor. Var oluþun Havva ile Âdem; yokluðun matem oluyor.

Haþ Ýki O, ve BEN Sýfýr…

Hayat kaynaðýmsýn, Hacer’in Ýsmail’iyim sanki. Çölde susuzluðuma yetiþiyorsun. Barýnaðýmsýn, tüten ocaðýmsýn, piþen ekmeðimsin, yanan yüreðimsin. Sen’inle hayat buluyorum. Bir an, unutma gafletinde bulunsam Sen’i, ürküyorum. Sen’i düþünmeden uzandýðým yataðýmda karabasanlarla uyanýyorum. Haykýrsam da Sensizliði, sesimi duyuramýyorum.


Haþ Ýki O, ve BEN Sýfýr…

Ýstanbul’u izliyorum. Eminönü iskelesinde vapurun arkasýndan koþturan martýlar ekmek kavgasýna tutuþurken, ben yüreðimle Sensizliðin kavgasýna tutuþuyorum. Çiçekçiden aldýðým papatyalarda beni sevip sevmediðine bakmýyorum. O, gelecek, gelmeyecek. Gelecek, gelmeyecek… Ve her defasýnda papatyalar, bana gelmeyeceðini söylüyor. Biliyorum fala inanmýyorum ama falsýz da kalmýyorum. Aslýnda Sevdiðim, ben Sensiz kalamýyorum. Yapamýyorum.


Haþ Ýki O, ve BEN Sýfýr…

Yanýnda etkisiz ve vasýfsýz elemaným. Ve öylece Sen’i izliyorum.

Sensizken bile…



Fatih KAYABAÞI