Yazmak, harcıâlem işler arasına girdi günümüzde. Bir ışıltılı ekran ve klavye bulan çılgın gibi vuruyor tuşlara…(Bencileyin)

Mektup yazmayı unuttuk. Bu gidişle harflerin de bir kısmını unutacağız. Çünkü kelimeleri yarım yamalak yazarak sakatlıyoruz. Hurufat ehli, hüzün zarfına bürülü, hâl-ipür melâlimizi izliyor.


Böyle giderse, çok değil çeyrek asır sonra, insanımız; ilkel kabileler dönemimde olduğu gibi bir takım işaretlerle anlaşacak. Yazma yeteniğimizi kaybederken, onunla birlikte konuşma yeteneğimizi de yitireceğiz.


Yeni kuşaklar, hiçbir dilde olmayan, hilkat garibesi sözcüklerle anlaşıyor. Devrik ve yarım yamalak cümle kurmayı ayrıcalık biliyor. Kusurla gözde olmak anlayışı hâkim.


Vahim bir yanılgı; ama gençler de haklı sayılabilir. Çünkü bu nesil, çevirisi düzgün yapılamamış yabancı dizi ve filmler izleyerek büyüdü.


Vefayı bilmez, ahde vefayı bilmez, adam gibi sevdayı bilmez. Kanki der , moruk der. Beğendiği bir şeyi tarif ederken, “hayvan gibi bir şey “ der…


Bizi, gaflet , dalalet ve dahi hıyanet bugünlere getirdi. Estetik, incelik, zarafet ,feraset yoksulu aciz ve acuzeler derekesine düştük.


Kendi öz değerlerimizi küçümser olduk. Avrupa , özellikle Amerika menşeli her şeyi, avına atlayan tazı misali havada kaptık. Virajlarda alabildiğine gaza bastık. Hakkı hak, batılı batıl bilmedik. Kelime dağrcığımızın altı delindi. Kem küm tarzı laflarla anlaşamamanın yollarını keşfettik. Ağız dalaşını, münazara diye sunduk ışıltılı ekranlardan.


Harfler kıyamet günü bizden davacı olacaklar. Bu vurdumduymazlıklar ne zaman sona erecek. Yazmaktan korkmak itiyadımız ne zaman değişecek?
Ankara,24.03.2010