þSen gidersen, puslu bir havaya bürünecek dýþarýsý.
Aç kurtlar þehirlere inip, mesken tutacaklar dört bir yaný.
Eþkýyalar evleri basýp, ortalýðý kasýp kavuracaklar.
Güneþ matem tutup, yýldýzlar sönecek,
Volkanlar ardý ardýna patlayýp, denizler alev alacak,
Tüm gemiler birer birer yanacak.

Sen gidersen, sabahýn kör ayazýnda kurþun sýkýlacak düþlerime,
Cami kapýsýna býrakýlan bir günah çocuðu gibi,
Sokak köpeklerine meze olacak bedenim.
Ruhumda tarifi imkansýz acýlar baþlayacak,
Bu koca þehir bir bir üstüme yýkýlacak.
Gönül sarayým, yerle bir olacak.

Sen gidersen, gonca güller solacak, bülbüller figan edecek,
Börtü böcek birbirlerini yiyip, aðaçlar ayakta ölecek.
Akrep yelkovana küsecek, zaman aniden tükenecek.
Çekilecek, damarlarýmdaki kaným.
Yaþayan bir meftaya dönecek sol yaným.
Adým bir deliye çýkacak, kaybolacak umutlarým.

Sen gidersen, nasýl yaþarým? Nasýl nefes alýrým?
Kime aþkým derim, kimin gönlünü alýrým.
Sen gidersen, ben bende biterim Hümeyra!
Ortalarda bir it gibi kalakalýrým.
Sen gidersen, Azrail’i hiç beklemem,
Kendi canýmý, kendi ellerimle alýrým.


Vecdi Murat SOYDAN