Sanmak ın içinde acz, korku, cehalet vardır.olmak ın içinde yücelik yaşar. Yaratılan herşey ona ulaşan her insan tarafından tekrar yaratılırlar, her insan ve her nesne her başka canlı gözüyle yeniden varolurlar. her canlının gözünden giren ışık bir sürü yerde, ruhta, akılda, zayıflıkta, güçlülükte, vicdanda, içgüdüde kırılarak yeni haliyle arzı endam ederler. dahada ötesi var, 6 milyar milyar insan varsa, 6 milyar tanrı vardır, 6 milyar ay, 6 milyar güneş,

Sen sana verilen gerçek yaratılmışı tekrar yaratırsın, biri aynı tanrısı için peygamberi öldürürken, bir digeri aynı peygamber için ölür. Fayda veya zarar degil kainat nesneleri ve canlıları arasındaki bu ilişki, yaratılanı yeniden yaratma, bir damıtım ruh imbigi, ama damıtılan ve imbikten geçen her şey damlanan kapta farklı oluyor, kendi imbigini yapan, yaptıgını sanan canlı, hiç birşey senin elinde degil aslında hakim oldugun tek şey hakim olamayacagın tek şeyin oldugunu bilmeden, bütün diger imbiklerden kendininde geçtigini bilmez.

Sen ne kadar varsan, ne kadar damıtabiliyorsan, ne kadar çok ayrıştırabiliyorsan, burnundan , gözünden, kulaklarından, teninden geçerek, sen denen imbikte başladıgı andan itibaren damıtılmaya, kainatın üstünde döndügü matematik senin önünde saygı ile egilir tüm yanlışlarına ragmen, çıkan her damla seninin yarattıgındır. benimkilerde benim, aynı damla hiç olmadı olmayacak.

Sanmaktan ibaret olan yolculuk olmak dagına çok az varır, sanmak edebiyatı, olmak gerçek yaşanmışlıgı dogurur, sadece Tolstoy kelimelerle oynayan sonrada onları kirli çuvalına sokan olmadı, belki biraz kafka, cemil meriç, gerçegin suretleri....

İnsan ne ile yaşar.