Her insanın, yaşamının zirve noktasına ulaşıp da ölmeye başladığı bir anı vardır. Aklımıza getirmeden, rüyada bile bunu düşünmeden, gezmeye çıkarız, çalışırız, öğlen yemeğine otururuz ya da bir kadını kucaklarız, derken, bir andan öbürüne geçerken, ölmeye başlarız. Belki de otuz yıllık bir ömrümüz vardır, işimizi bitirmek için. Ölüm gelir, ve herkes: »Bu kimin aklına gelirdi!' der. Halbuki yıllarca ölümle meşgul olmuşuzdur, yaşamın içindeyizdir, ama şimdi ölmek üzere oluruz. Örneğin bir ziyafette olabiliriz, güleriz, şakalaşırız, ve birden: Tak! Ne oldu? Hiçbir şey. O an, kendimiz bile fark etmeden ölmeye başladık.

Şayet, örneğin saniyenin onda biri kadar bir anda içimizde bir zil çalmaya başlasa ve bizi, o an ölmeye başladığımız konusunda uyarsa? Ne nahoş bir sürpriz! Bu, sabah başımızda birden ve istenmeden ötüp de bizi uyandıran çalar saatten çok daha kötü olurdu. Bunu gözümüzde canlandırmaya başlayalım hele! Örneğin şu karşıdaki iki beyi alalım. Her hangi bir büroda birbiriyle konuşuyor olsunlar. Biri çok enerjik, kendinden emin ve kibirli bir sesle şöyle diyor: Tamamen boşuna, Beyim! Size söyledim, yüz kilosu otuz beş bin Liretten aşağı olmaz. Beş kuruş aşağı inmem.'

Diğeri çekingen ve tereddütlüdür. Ricayla: »Otuz, yalvarıyorum Size. Beni sıkboğaz etmeyiniz.', der.
»Otuz beş!' »Benim durumumu biliyorsunuz, beni mahvetmeyiniz, lütfen!' »Otuz beş!'
»Başka bir zaman belki bunu telafi ederiz.'
»Otuz beş, daha aşağısı olmaz. Eksiği tamamlarsanız, hemen kağıtları hazırlar, ödeme zamanını konuşuruz…'

Derken içinde bir zil çalmaya başlar: Drrrrin! O tavizsiz, daha şimdi kendinden emin ve züppe bir şekilde konuşan, başkasının ricasına boyun eğmeyen bu bey, ürküntüyle konuşmanın ortasında kalakalır, taş kesilir.
Birkaç saniyelik bir suskunluktan sonra: “Bu benim için bir sinyaldi!”, der.

Diğer bey ona dikkatle bakar; keskin bakışlı bir gözlemci, bu gizli tatminin, anında adamın yüzüne yansıdığını, ama aynı zamanda dostça bir tavır takınmaya çaba gösterdiğini fark eder (başkalarının mutsuzluğu çoğunlukla insana cesaret verir).
»Trajedi yaratmanıza gerek yok!', der. » Belki daha bir otuz yılınız var önünüzde. Hadi şuna yüz kilosuna otuz … bin Liret diyelim. Kanaatimce, bu yeter.'
»Bu artık beni ilgilendirmiyor! İş konuşmayı canım hiç istemiyor. En azından bugün. Artık hiçbir şeyin anlamı kalmadı.'

»Bak şu işe, ne demek oluyor şimdi bu! Metin olun. Bugün ya da yarın, bu herkesin başına gelebilir.'
Fakat öbürü bütün züppeliğini kaybetmiştir, kendine güveninin de canı cehenneme. Onu her türlü insanca duyguya, kendi çıkarını ilgilendirmeyen fikre karşı sağır eden o harikulâde duyarsızlık nerede kalmıştır? »Bu işi bırakalım', der sıkıntıyla. »Güzel güzel konuşuyorsunuz tabi! Sizi benim yerimde görmek isterdim.'

Birden çöker, hüzünlenir, on yaş ihtiyarlamış gibi görünür. Şimdi ikinci bey züppe ve en cüretkâr rüyada bile olamayacağı kadar kendinden emindir.
O an birinci beyin kulakları dikilir. Tekrar canlanmaya başlar. Ne olmuştur? Son derece ilginç bir şey duymuştur: Rakibinin içinde bir zil çalar, önce hafif ve yavaş, sonra daha keskin ve belirgin. Dünya malı her şeyin geçici olduğunu bilmenin verdiği üzüntüden solan ve kararan yüzü, yeni bir yaşam sevinciyle aydınlanmaya başlar. Yeniden züppeleşir; bir kez daha yaşam yaşamaya değer hale gelir. Cüretkâr yeteneklerini geliştirmeye daha yeni başlayan diğer bey ise şimdi saniyeler için on yıl yaşlanan adamdır. »Şimdi benim de zilim çaldı', der utançla kekeleyerek. »Bu da benim için bir sinyaldi.'
»Bak bak', der birinci bey, şimdi artık, yüzüne tamamen babacan bir tavır takınmış insan dostudur. »Kendinizi hemen salıvermeyin. Ne demiştik: otuz beş bin. İşte bu kadar!'

Böylece, ayakta bile duramayan, hiçbir şey dinleyecek hali olmayan diğer adamın koluna girer ve birlikte uzaklaşırlar.

Allah’a şükürler olsun! Böyle alarm zilleri yok henüz.

(Türkçesi: Ali Osman Öztürk)