Gönlüm hüznü seviyor benim,
Yüzüm buruk tebessümleri.
Sebebi; güvenip kapılırım bir anda insanlara.
Sonra yine bakarım ki, kalmışım bir başıma.

İçimdeki sesi dinlerim, birde o dinler beni.
O bana kızar: “bak yine dinlemedin beni”
Benim verecek çok cevabım yoktur aslınca
“Kandım” derim, samimi duruyordu oysa.

Babana bile güvenme diyor hayat şimdilerde.
Güven olmadan hayatın anlamı nerde?
İşte buydu benim hayat felsefem,
İşte buydu bana hüzünleri baş tacı ettiren.

İnsanlar sahteymiş, nihayetinde tosladım bende.
Hem de bir değil, bilmem kaç kere.
Her defasında bir hüzün saplandı kalbime.
Şimdi hüzünler prensesiyim sayelerinde.