“Ey masum bakýþlý yar,
Gözünde Ýstanbul var.
En az gözlerin kadar,
Ýstanbul’u özledim.”


Ýstanbul ah! Ýstanbul caným, kaným Ýstanbul...

Ýstanbul bana mekân, Ýstanbul bana diyar,
Öyle ki bu þehirde cennetin kokusu var.
Bu þehir ki Âdem’in burnunda tüten sevap,
Bu þehir ki þeytana verilmiþ büyük cevap.
Bu þehrin köprüleri kýyamdadýr her daim,
Rükûdadýr gövdesi ve zikriyle hep kaim.
Buram buram tesbihat, ýlgýt ýlgýt þükreder,
Ýsyan yüklü kentlerin tesbihini zikreder.
Secdeden kalkar gibi denizin dalgalarý,
Tahiyyâta oturtur bu koskoca diyarý.
----------- Ah! Ýstanbul, Ýstanbul selvi boylu Ýstanbul,
----------- Yanaðýnda gamzesi, güzel huylu Ýstanbul…


Ýstanbul ah! Ýstanbul caným, kaným Ýstanbul...

Ýstanbul Türk’e mekân, Ýstanbul Türk’e diyar,
Öyle ki, o bizlere Fatihlerden yadigâr.
Ýstanbul; medeni kent, Ýstanbul; uygar þehir,
O ki ‘Allah bir’ diyen her abide mescittir.
Havrasý zikir çeker Tevrat’ý muþtularken,
Ýncil’i Ýsa kokar ve dem çalar maziden;
Tâ çarmýhlý günlerin geride býraktýðý,
Bir hüzünlü þarkýdýr beynimize çaktýðý...
Ve anmak Ýsa’mýzý yýllar yýlý bekleyip,
Muhammedî bir ruhla ufkunu destekleyip.
Ýstanbul’dan Mekke’ye ve Mekke’den Kudüs’e
Yalasa duvarlarý esrarengiz bir buse.
‘Allah diyen kardeþtir’ düsturu mütebessim,
Bir Ýstanbul sevdasý ufuktaki þu resim;
Müslüman, Hristiyan ve Yahudi kardeþtir,
Hepsi de bir taraðýn diþleri gibi eþtir.
----------- Ah! Ýstanbul, Ýstanbul sevda yüzlü Ýstanbul,
----------- Taþý topraðý altýn, elâ gözlü Ýstanbul.


Ýstanbul ah! Ýstanbul caným, kaným Ýstanbul...

Ýstanbul cana mekân, Ýstanbul cana diyar,
“Güleni þöyle dursun, aðlayaný bahtiyar.”
Gölge gölge insanlýk, desen desen mimari,
Kim bu aþkýn sahibi? Kim bu sevdanýn yâri?
Sus ve dinle ey þehir! Ötelerden haber var,
Ufukta þanlý düstur, ilahi emri sunar;
Türk ve Ýslam Birliði en büyük görev sana,
Ve þahlanmak gönül gönül, haykýrmak tüm cihana;
Þahadet sedasýný, peygamber düsturunu,
Allah’ýn kâinata gark edilmiþ nurunu...
Ey dünya sýra bizde, sen þimdi geri çekil!
Ruh benim öz sermayem, sanadýr put ve þekil.
Gide gele yorulduk çýngýrak yollarýnda,
Makyajsýz bir kadýnýn þehvetli kollarýnda…
Ve cennet ve cennet ki cennet bize dar geldi,
Sanki nefsin yataðý Ýstanbul’a serildi.
------------ Ah Ýstanbul, Ýstanbul suyu tuzlu Ýstanbul,
------------ Yüzü sert yüreði pek, yolu tozlu Ýstanbul…


Ýstanbul ah! Ýstanbul caným, kaným Ýstanbul...

Ýstanbul sana mekân, Ýstanbul sana diyar,
Sevabýna Fatiha, günahýna intizar...
Karalara bürünmüþ bir bulut var tepende,
N’oldu sana zülfiyâr? Farklý bir hal var sende!
Böylesi mahzun mahzun neden bakarsýn bana?
Ruhuna mil çekilmiþ bir lâl gibi aþina...
Yüreksiz gecelerin ahýný mý duyarsýn?
Cennet bize uzaksa bu dünyada sen varsýn.
Sen sevgisin, özlemsin, inci inci yaðmursun,
Manevi gecelerde âyet, dua ve nursun.
Kandillere gark olmuþ bir bebeðin gözyaþý,
Ele buyruk; kaf daðý, bize de sure baþý.
Besmeleyle baþlayýp hamdetmek Rabbimize,
Peygamberlerden kalma en büyük miras bize.
Bir kutlu hengâmedir secdegâhýnda namaz,
Aþk yoksunu olanlar o huþûdan anlamaz.
------------ Ah Ýstanbul, Ýstanbul cennet mekân Ýstanbul,
------------ Yedi tepe yedi renk, elvan elvan Ýstanbul.


Ýstanbul ah! Ýstanbul caným, kaným Ýstanbul...

Ýstanbul kana mekân, Ýstanbul kana diyar,
Bu topraða dökülmüþ þehit kanlarýmýz var.
Âlimler, sahabeler, bin bir çeþit peygamber,
Bir avize misali onun ufkunu süsler.
Ezanlar yükselirken gün batýþýndan beri,
Çakallar mevsiminin salyalý heykelleri;
Kýyamet sehpasýnda idamlýk kafatasý,
Beynimde meçhul sevda, ülkemin haritasý…
Bir yitik medeniyet ve mavisiz uygarlýk,
Sen anlat ey Ýstanbul, nasýl olurmuþ varlýk?
Püsküllü modacýnýn bulamadýðý rengi...
Ve evrensel adalet; Nur Tacýnýn mihengi…
Þimdi dövün ey dünya bil ki bu son demindir,
Ufuktaki nurlu yol senin akýbetindir.
Þeytanlarý baðlayan þu gizemli þehre bak,
Ýþte o þanlý yiðit, Ýstanbul’dan doðacak.
------------- Ve Ýstanbul, Ýstanbul; kâinatýn incisi,
------------- Þehirler arasýnda dünyanýn birincisi...



Mehmet Akif UÇAR