Henüz birkaç saat önce, küçük misafirimi uğurladım. Onbir yaşında, güzel bir kız. Yeğenim. İki haftadır bende kalıyordu. Bugün otobüse bindirip, İstanbul'a yolcu ettim kendisini.

Onu yolcu edip evime geldiğimde, kendisinden kalan izler çok etkiledi beni. Sanki , günlerdir salona koku veren bir gül, solmuştu sonunda. Ama salon hâlâ mis gibi kokuyordu. Yattığı odada boş askılar vardı. Yatağını da yarım yamalak düzeltebilmişti.

Masanın üzerinde, çeşitli resimleri yapıştırdığı dosyası duruyordu. İleride geldiğinde yine kullanmak için....Birkaç tanesi çiğnenmiş sakız paketinin içinde iki tane sakız vardı az ötede. Unutmuş olmalı diye düşündüm......Bilgisayar masasında, hazırlamaya çalıştığı soyağacı şeması..........

Birden bir hüzün kapladı içimi. Keşke onunla daha fazla ilgilenebilseydim. Gösterdiği bazı yanlış davranışlarda, öğretmen kimliğimi takınıp, ona öğütler vermeseydim. Yemek yerken daha dikkatli olması gerektiğini; hafifçe eğilip yürürken, dik yürümesini ikide bir söyleyip durmasaydım. Sabahleyin kalktığında, ilk işinin yatağını düzeltmek olduğunu, hatırlatıp durmasaydım.......Keşke onu daha sıklıkla kucaklayıp, gül yanaklarından daha çok öpseydim. Kendisini çok ama çok sevdiğimi , keşke daha fazla söyleseydim.

Güle güle Gülce! Sen şimdi yoldasın. Umarım güzel anılarla gidiyorsun buradan. En kısa zamanda yine gel. Eksik bıraktığım şeyleri tamamlamak istiyorum. Seni çok ama çok seviyorum.