"Çocuklar bakın bu orman şiirini Âşık Veysel ŞATIROĞLU yazmış diyorum. Boş boş bakıyorlar. Sonra elimle "Saz" canlandırması yaparak, hani diyorum kör, saz çalıyor ya o işte. Buğra hemen atlıyor; evet öğretmenim yetenek sizsinizdeki adam di mi?"
Herkesin bir hikâyesi var, herkesin bir derdi. Ortak noktalarda buluşamadığımız birçok farklı konu, bilinmesi tamamen gereksiz bilgi. İşe yaramayan eşyalar gibi durup durdukları düşünülen. Bir başkasının hayatındaki detayları anlama, hissetme dürtüsünden yoksun olduğumuz için ilişkilerde başarılı olamıyoruz. Başkalarının boş bulduğumuz işlerine yabancı kalma hakkımızı kullandıkça yalnızlaşıyoruz.Şu yazdıklarımı boş bulup sıkılıp okumayacaksınız belki de.Eşiniz eve geldiğinde sabahtan beri başına gelen ,sizin için ehemmiyetsiz bir sürü şeyi anlatırken masayı hazırlıyor olacaksınız ilgisizce kuşkusuz.. Son yılların popüler iletişim yöntemi empatiyi bile geride bırakan bir usul bu bence. Kendini bir başkasının yerine koymaktan çok, onun basit gördüğünüz hobilerine hislerine duyarlılık göstermek yeni ve daha etkili bir yöntem olabilir.
Her gün 8-10 saat birlikte çalıştığınız adamın bir dizi fanatiği olduğunu keşfedince ondan uzaklaşmak yerine saygı duyup biat etme yolunu mu tercih etmeliyiz? Bertrand RUSSELL "Aylaklığa Övgü"adlı eserini 19. Yüzyılda kaleme alırken Flash TV'den haberdar olsaydı kitabı için önemli bir referans olarak gösterebilirdi. Flash tv'yi izleyemeyenlere üzülüyorum. Zira bu TV kanalı; memleket mecâzen tusunami geçirirken 15 saat kolbastı kuşağı yayınlayabilen tek kuruluştur. Müthiş bir kamu hizmeti gerçekleştirmektedir ki bu bahsi geçen kuşak cebimize pek iyi gelmeyen nice meditasyon, yoga, terapi seansından daha ucuza gelmektedir. Ancak kantarlarının topuzu biraz kaçık olduğundan biraz dikkat gerektiriyor. Zira kalan diğer zamanlarda yerlerde sürünen bir cümle aile görmek mümkün olabiliyor.
Yine bu akıl almaz tsunami devam ederken mevzularını gaipten getirerek yaşayanlar var bir de. Süleyman ATEŞ hocaya bayılıyorum mesela.. Emzirme süresi..
"SORU: Bakara Suresi'nin 233. ayetinde emzirmenin 2 yıl olduğu, Ahkaf Suresi'nin 15. ayetinde ise annenin, çocuğu karnında taşımasından sütten kesmesine kadar 30 ay geçtiği belirtilmektedir. Burada bahsedilen süreler ay takvimi olarak mı belirtilmiştir? Anne karnında geçen sürenin yaklaşık 9 ay olduğunu kabul edersek Ahkaf Suresi'ne göre 21 ay boyunca bebeklerin emzirilmesi, Bakara Suresi'ne göre ise emzirmenin tam olarak yapılması için 2 yıl geçmesi gerektiği belirtilmektedir. Hangi uygulama doğrudur? (Vedat Arda)

CEVAP: Kur'ân'da belirtilen süreler ay takvimine göredir. Çünkü Kur'ân indiği sırada uygulamalar öyleydi. Çocuğun anne karnında taşınması 9 ay da olabilir, 8 ay da... Abdullah ibn Abbas, gebelik süresiyle sütten kesilme süresinin 30 ay olduğunu belirten ayete dayanarak
6 aylık doğan çocuğun yaşayabileceği kanaatine varmıştır. Emzirme süresinin 2 yıl olması bir emir değil, tavsiyedir. İsteyenler 2 yıl emzirirler ama karı koca anlaşırsa 2 yıldan önce de sütten kesebilirler. Ay takvimine göre bebeklerin 2 yıl emzirilmesi bebeğin fiziksel ve ruhsal sağlığı için daha iyidir. Aslında ay takvimine göre 2 yıl, güneş takvimine göre yaklaşık 23 ay eder."
Hoca bu yazıyı memleket on şiddetinde sallanırken yazıyor. Bu ahval ve şerait içinde dahi emzirme süresine kafayı takmış Vedat abimize ve onu her zaman ki nezaketi ve bilgeliğiyle cevaplayan Hoca'ya da helal olsun yani.
Doğan Hızlan Abimiz aynı şekilde ha bire bienal konser sergi gezip bunları meraklılarına anlatmaktan hiç de muzdarip değil. O da bombanın patladığı günlerde ödüllerden falan dem vuruyor. Bir de spor yazarları cidden bu konuda müthişler. Tepemize taş yağsa Fenerbahçe Tesislerindeki su sorunundan vazgeçmiyorlar. Onlara da bravo!
Bize basit gelen şeyler başkaları için yaşama sebebi olabiliyor. Hassasiyetlerimize saygı duyan birileriyle birlikte olma ihtiyacı da bundan doğuyor. Önemsenmek istiyoruz her halimizle. Yıllar önce her şeyi bilen Google yokken BİLKENT'in kütüphanesine gitmiştik bir araştırma için. Orda hayatımda hiç duymadığım bir bitki türüyle ilgili yayımlanan süreli bir yayına rastlamıştım. Çok şaşırmıştım. Adamlar sadece bir çiçek bir böcek için dergi çıkarıyorlardı. Bunu okuyanlar abonesi olanlar vardı. Çünkü onların derin mevzularının yanında sığ görünen gereksiz meseleleri vardı. İnsan önemliydi. İçinin hazları önemliydi.
Aslında büyük icatlarında ıvır zıvır konuşmalar sırasında ortaya çıktığını düşünüyorum.1000 yıl önce iki adam oturup telefonun geyiğini yapmış olabilir mesela. "Abi sen burada konuşcaksın, ben biraz gidince arkamı dönücem sen de kulağına bişey koyucan birbirimizle konuşcaz.-Hadi yürü git işine."gibisinden
"Aylaklığa Övgü" Russell'ın önemli eserlerinden biri.. Okumanızı şiddetle tavsiye ederim. Yarın kitaptan başka alıntılarla bu koftiden işlere devam edebiliriz. Ancak şimdi yıllardır içim çok daraldığında okuduğum, yaşadığımız şu sıkıntılı günlere de ışık tutabilecek harika bir paragrafını paylaşmak istiyorum sizlerle. .

"Her zaman acılarla dolu olan hayat, zamanımızda bundan iki yüzyıl öncekine oranla çok daha büyük acılarla doludur. Acıdan kaçmak için atılan adımlar insanları yüzeyselliğe kendi kendini aldatışa, sınırsız kollektif efsaneler icat etmeye sürüklüyor. Ne var ki, bu bir anlık gelip geçici hafiflemeler son duruşmada ıstırap kaynaklarını artırmaktan başka bir işe yaramıyor. Gerek bireysel talihsizliğin gerek kamunun uğradığı talihsizliğin üstesinden ancak irade ve zekânın karşılıklı olarak birbirini etkilediği bir süreçle gelinebilir. İradenin rolü kötülükten ya da doğru olmayan bir çözümü kabul etmekten sakınmak, zekânın rolü ise kötülüğü anlamak, eğer tedavisi varsa tedavi yolunu bulmak, eğer yoksa kötülüğü ilişkileri içinde görerek, kaçınılmaz kabul ederek ve başka diyarlarda, başka çağlarda ve yıldızlararası uzayın dipsiz uçurumunda kötülüğün ötesinde ne bulunduğunu hatırlayarak kötülüğü katlanılır hale getirmektir"
Saygılar..