/gecenin tenine sabahın buğusu yağdı
öğrendim… ki adı ateşmiş/

sokakların eşref saatinde
dolaştı yalnızlığın puslu perçemi
bastım bağrıma tuz
çiçek açtı
ateşin hudutsuz sularında

sancım kendi sızısında büyüdü
sustum! gecenin kor karanlığına
hazırladım ölüme
nefesi sönmüş düşlerimin düğününü
çalın sazendeler
bu gece kınamız var

an
derin uykuların kelepçeli susuşunda
törpüledi çelimsiz umutların gönlünü

bilirim
bendi yatağında akan her nehir
deniz hayalini saklar
ıslak eteklerinde

toprağıma üşüştü
masumiyetini kaybetmiş düş yağmurları

ah
al kınalı vahların ahu zarında
gam-ı diyardın söylenmeyenlerin sızısı
ömre sığdıramadım
içimdeki dağın gölgesini

şimdi bir yangın arefesinde ömrün
zamanı uyutan deminde gün/ahlar

düşüyorum!
derken sustu! güneşin saçlarındaki
mavi umutlar
bir ağıt yanıyor
gök masalının sevdasında