ATALARIMIZIN BIYIKLARINA MAAÞALLAH



Gazete haberi; Türk erkekleri üzerinde bir araþtýrma yapýlmýþ, sonuç: Esmer, etobur, býyýklý.
Sonuçlardan ilk ikisi bir çaðrýþým yapmadý da, üçüncüsü beni aldý yetmiþli yýllarýn ikinci yarýsýna götürdü. O günler daha televizyonlar tektük. Çoluk çocuðun az sayýdaki televizyonlu evlerde, insan tacirlerinin elinden son anda kurtarýlmýþ geri kalmýþ ülke yurttaþlarý gibi çömelip televizyon izlediði, Almanya’dan izinli gelenlerin omuzlarýnda son sesi açýlmýþ teyplerle, baþlarýnda tüylü þapkalarla dolaþtýðý yýllar.
Ýzmir, Çimentepe ‘de radyo teyp tamirciliði yapýyorum.
Dükkana en yakýn komþum Kamil abi. Ýlk ziyaretçim de o oldu. Yorgancý, öyle olunca ilk akla gelen Bayýndýr’lý olup olmadýðý oluyor. Öyleymiþ. Köylerimiz ayrý, ama yakýn.
Kamil abinin en önemli özelliði, özenle baktýðý burulmuþ kocaman býyýklarýnýn olmasý. Yorgan iþinden çok býyýklarýný önemsediðini her an belli ediyor. Her sohbeti döndürüp dolaþtýrýp býyýða getiriyor. Onun için “Hayatta en yüce deðer býyýktýr” desek yanýlmýþ olmayýz.

     …

O ilk günkü tanýþma faslýndan sonra da, benim henüz dikkatli gözlerin fark edebildiði, jiletle tanýþmamýþ on altý on yedi yaþ býyýklarýma bakýp, konuya girdi.
     - Seninkile de fena deðil de bilader, neymiþ o atýlarýmýzýn býyýklarý öyle pýransa gibi maaþallah süphanallah.
     - … ?
      Kamil abinin en önemli kiþilik özelliði, özenle baktýðý burulmuþ kocaman býyýklara sahip olmasý dedim ya; adam sanki yorgancý deðil býyýkçý. Çocuklarýn ders kitaplarýnda Yavuz Sultan Selim’in Kanuni’nin resimlerini görmüþ; günde kýrk kez gelip “Neymiþ o atýlarýmýzýn býyýklarý öyle pýransa gibi maþallah” diye diye sohbete baþlýyor. Pýrasaya da okkalý bir “n” ekliyor ki, býyýklarýn azameti bir kaç kat artýyor.
Konuk gelen kardeþini býyýksýz görünce, kapýdan çevirmiþti. “Bu rezillikle kapýma dayanmaya utanmadýn mý ? Defool !” diye haykýrýþýný her sohbette ‘o’ harflerinin sayýsýný arttýra arttýra anlatýyordu. Bu da konuya ne denli önem verdiði gösteriyordu.
     …

Ýlk zamanlar “Haydi bunun da gönlü olsun” deyip hoþ görsem de, býyýk sohbeti benim iþlerime de engel oluyordu.



     Bir gün dükkan sahibi geldi, yeni yýlýn kira artýþýný görüþüyoruz. Adam inatçý mý inatçý, yarý yarýya artýþ istiyor. Üstelik kendi kendine traþ olmaya çalýþýrken yüzünü yaralamýþ, býyýðýnýn bir yarýsýný kazayla kesmiþ. Bir buçuk býyýkla, gülünesi bir görüntüyle pazarlýk yapýyor. Benim durumum güler misin aðlar mýsýn kararsýzlýðýnda. Hiç deðilse artýþý yüzde yirmibeþlerde tutayým, derken, Kamil abi damladý:
     - Yahu Mehmetçim neymiþ o atýlarýmýzýn býyýklarý öyle. Naha böyle pýransa gibi, maaþallah.
     Dükkan sahibi bu sözün kendisine söylendiðini, alay edildiðini sandý. Bir celallendi. “Yüzde elli artýþ az oldu, altmýþ olsun” dedim de ancak yatýþtýrabildim.
     Biliyorum, içinde bir kötülük de yok, istemeden oluyor.
Yine bir gün bir bayan müþteri geldi. Arýzalý cihazlarýný varmýþ. Hatta evinde saðlam elektirikli alet kalmamýþ tamir edilecek. Haftayý kurtaracak bir iþ. Bizimki yine ýsmarlanmýþ gibi býyýklarýný sývazlaya sývazlaya içeri girdi. Kamil abinin yalnýzca “…muaþþallah “ sözünü duyan bayan tacize uðradýðýný sanýp soluðu sokakta aldý.
     …

Sonraki gün bir müþteri ile konuþuyoruz. Elinde bir resimle çýktý geldi:
      - Þu atýlarýmýzýn býyýklarýna bak, maaþallah.
     Müþteri de bilgili çýktý.
     - Arkadaþým, benim bildiðim kadariyle o resim bir Rum’a aittir. Yýnýlýyor muyum?
     Müþterinin yaptýðý iþe bak sen. Adamýn atasýnýn býyýðýna laf et, nazara karþý maþallah deme, bir de gevur diye hakaret et. Kamil abi buna dayanabilir mi ? Ýkisi bir anda karakucak. Bizim vitrin camý unufak.

     …

     Benim çektiðim býyýk iþkencesi bitecek gibi deðil. Daha bir sonraki gün çenesi kalabalýk bir müþteri geldi. Sinirli de bir þey. Çok kýsadalgadan yayýn yapan Budapeþte Radyosu’nun sesi zayýf çýkýyormuþ, “Bu aletten hiç bir keyif alamýyorum. Çabuk ayarla acelem var, gideceðim” dedi. Ne kadar ayarlasam olmuyor. Ayarladýkça parazit artýyor, ses azalýyor.
     Adam kafaya koymuþ bastýrdýkça bastýrýyor. Gerilimin en üst düzeyde olduðu bir anda “Tüy dikmeye geldim odana” der gibi Kamil abi.
     Konu yine býyýk, hem de maaþallah demeden.
      - Yahu gardeþim neymiþ o bizim atýlarýmýzýn býyýklarý öyle pýransa gibi?
     Ben artýk o denli kanýksamýþým ki maþallahlarý, atalarýmýzýn býyýklarýnýn maaþallahsýz anýlmasýna tahammül edemeyecek durumdayým. Þuna bak, atalarýmýzýn býyýklarý ha, pýrasa gibi ha, hem de maþallahsýz. Bir an kendimi kaybetmiþim. En son:
     - Maaþallah de ulan maaþallah de , nazar deyireceksin atalarýmýzýn býyýklarýna, çýðlýklarý atarak saldýrdýðýmý anýmsýyorum.

     …



     Kendime geldiðimde karakoldaydým. Polis soruyor:
     - Neden saldýrdýn bu adamcaðýza? Neden yoldun býyýklarýný?
Hay Allah bir anlýk sinirle neler yapmýþým. Eðilip Kamil abinin yüzüne baktým. Küs küs oturuyor. Býyýðýnýn bir yaný yok.
     Bereket versin öbür yaný yerli yerinde duruyor. Pýrasa gibi maaþallah.