JAN JANLI İSTANBUL

Bakıp bakıp duruyorum önümdeki denize
Şiirler yazmak istiyorum denizin güzelliği üstüne
Ama deniz izin vermiyor kendine şiirler yazılmasına
Ve o an eriyor bedenim üzerime çöken lanette
Çeviriyorum gözlerimi sahildeki hal-i ruhuviyete

Bakıyorum sahilde yürüyen insanlara
Sevgililerin birbirlerine bakışlarına göz ediyorum
Sokakta ardına bile bakmadan koşan oynayan çocukları
Bir kadının suya baktığını
Gemilerin deniz üzerinde salına salına gidişlerini
Martıların insanların etrafında pervane misali uçuşlarını görüyorum
Gökyüzünün kararmasına, ayın ortalara çıkışına şahit oluyorum
Bu günün diğer günlerden başka olduğunu anlıyorum

Ve bırakıyorum kendimi bu apayrı güne
Denizi, havayı, sahili doğanın her harikasını birleştirip
Dünyayı ve insanlığı tanrının istediği gibi yapmayı dileyerek
Dalıyorum denize şiirler yazmaya
Ama yalnız denize değil her şeyin üzerine karalıyorum kelamlar
Ve bu tatlı saadetin içinde beklediğim güzeli görerek

Kalkıp bırakıyorum denizi, kuşları ve her türlü şeyi
Bambaşka günün bambaşka güzeliyle birlikte
En güzel şiirlerimi ona adayarak denizi bile kıskandırıp
Koluma taktığım güzelle birlikte
Dalıp kayboluyorum İstanbulun ışıltılı sokaklarında
Ardımda ağlattığım denizin sahili alt üst edişini görmeden
Kahkahalar içinde yürüyüp gidiyorum jan janlı İstanbulda
Yüreğimde acıya ve kedere yer vermeden...