Karanluğın uzanan kollarından nükseden ve içimi ürperten bir sesle irkilmiştim o an
Kulağımın derinliğine yayılan ve zihnimi sorgulayan, kalbimi ise burkan bir nidaydı
Ürpertiyle durakladım, akseden sedanın suskun sokakları ne kadar yorduğunu anladım
Sessiz bir şekilde etrafıma bakındım ve lakin kimseler yoktu yanımda sakince arandım


Ne yapmalıydım, çığlığın geldiği yöne doğru mu koşmalıydım, bir anda şaşırdım kaldım
İçim içime sığmıyordu, haydi ne duruyorsun diye vicdanım sesleniyordu, nida masumdu
Her nasılsa aklım durdu, hissiyatım sızlıyordu, merakım alıp kuytu yerlere götürüyordu
Dayanamadım,biraz olsun soluklandım,bir besmele çekerek muhtaç olan sese yaklaştım


Bir kapının açıklığını fark ettim, usulca ve ihtimamla sesin nerden geldiğini kontrol ettim
Anladım ki o çığlığı atan ve imdat diye bağıran sezginin sahibine, oldukça yakşalmıştım
Bir kez daha etrafıma bakındım, birkaç kişiye rastlamak için arandım, ama bulamadım
Ne yapmalıydım ve nasıl bir hissiyatla derdin sahibine deva olmak için çabalamalıydım


Sabırı yudumladım, kalbimin sahibine sığınarak umutlandım ve hıçkıran sese yaklaştım
Bir bayandı, hayli hırpalanmıştı, darp edilmeyen bir yeri kalmamıştı ve sesizce ağlıyordu
Hayırdır bacım ne oldu, hırsız mı seni buldu, yakın bir kimsen yokmuydu diyebilmiştim
Zavallı hanım başını sallıyordu, dizlerine vurarak derinden bir ah çekiyor ve ağlıyordu


Peki, kime haber vereyim, seni bir yakınına mı teslim edeyim, veya zaptiyeye mi söyleyim
Çaresizce bir tepki vermesini bekledim ses gelmediğini fark edince haydi hastaneye dedim
Direndi, hayır gitmem dedi, ambulans çağırayım dedim,yok hayır diyerek onuda reddetti
Demek ki gizlediği veya çekindiği fevkalade önemli derdi vardı, zaten korku kuşatmıştı


Çok içlenmiştim,çaresizlik içinde sendeleyerek ve sualleri peşpeşe derleyerek kederlendim
Nihayet bir nisa idi, kimbilir ne kadar çilenin esaretinde nefesin hicranında kalan candı
Yüreğim sızlamıştı, acaba karakola birdirsem mi diye fikrim med ceziri çaresizce yaşadı
Lakin tekliffim her nasılsa retdedildi, belliydi ki çok sefildi, belkide kimsesiz bir nefesti



Mustafa CİLASUN