Gözleri ufka dalmış bir noktayı arıyor,
Hayâli ötesinde ruhlar dalgalanıyor...

Gökte dolunay deli deli parıldıyordu,
Gayba açılan meçhûl kapıdır diye yordu.

Işık hüzmesi değil gizli geçitti sanki,
Aklını kaybettiği terkettiği bir an ki...

Tek arzusu yükselmek ve dalmaktı içeri;
Orda mısralar nefer, hepsi yaman bir çeri...

Sessiz gemi, Kıskanç, Ruh... Kalem izi değildi,
Sanatın huzurunda titreyerek eğildi.

Yalvardı: Ey Yaradan! Ait olduğum yere,
Şu geçitten içeri, hakettiğim göklere...

Yükselt beni, mısralar içinde kaybolayım;
Duamı kabul eyle sana kurban olayım!

Cismimi al yeter ki beni anda bir harf kıl,
Bir şairin cinnetinde dolaşayım ebedî...

Ne varlık kaygım olsun ne mal-mülk ne de akıl,
Kaldırımlar'da mahzun, Yağmur'unda serseri...

Boğaz Harbi'nde vâkur, ateşe yürüyeyim;
Bir hanın duvarını destanla bürüyeyim!

O anda ay karardı yıldızlar hep döküldü,
Kemik, kas ve etleri varlığından söküldü.

Adı bile kalmadı dilde ne bir ağıtta,
Haykırarak eridi ve söndü bir kağıtta.

Bu, ufkun ötesinde bir yeniden doğuştu,
İnildeyen kalbine sanki bir kurtuluştu.

Kavram, ülkü, hakikat... Bir kuruntu ve nisyan,
Olmazı oldururdu düşlerdeki kahraman...