Çok hoş.

Yaşadığım herşeyi bu iki kelime gayet güzel ifade ediyor:

"Çok hoş"

Alınganlığımın, sıkılmışlığımın belki de bıkmışlığımın sitemi bu iki kelime.

Huzur evine terkedilmiş fakat herşeye rağmen yaşama sımsıkı tutunmaya çalışan yaşlılardan farksız.

Muhtemelen az önce kavga eden iki aşıktan birinin yolun ortasına fırlattığı taze bir çiçek kadar kırgın ve yalnız.

Umutlarımı her zaman ki bıraktığım yerde bulamıyorum. Nereye koymuş olabilirim?

Babam her zaman aynı şeyi söyler:

- Kendini unutmadın ya ona bak.

Aradığı şeyi bulamayan insan huzursuzdur.

Boşluktadır, kolları bağlı, kafası soru işaretleriyle doludur.

Annem yetişiyor yanı başıma ona da soruyorum.

- Anne umutlarımı gördün mü?

Annem: - Nereye koyduysan ordadır.

İnsan her ne kadar kendini çözmeye çalışırsa çalışsın, geçen zaman daha da kördüğüm yapar.

Çözemezsin. Hayat her zaman çözülecek problem olarak karşında durur.

Biri bitsin, öbürü başlar.

Bu yüzden hayat mücadeledir.

Bünyen mücadele etmeyi kaldırmayabilir. Sıkılabilirsin, bıkabilirsin benim gibi.

Kendini şarkılara vurursun. Öyle ya hiçbir şarkı halini anlatmaz.

Sen kendi şarkını yazarsın.

Yitirdiğin umutlarınla kendini teselli etmeye çalışırsın.

Ama yine de bilirsin elbet hepsi geçer.

Evet.

Gerçekten "Çok hoş"