19.34
Çok karışık duygular içindeyim. O yüzden hiç giriş cümlesi düşünmeden başlıyorum bugün mektubuma. Aslında yazıp yazmamakta kararsızdım. Kırgınım bugün. Yorgunum...
Beni hiç önemsemediğin gerçeğini iliklerime kadar hissettim bugün. Zaten biliyordum ama tecrübe etmek daha da acıttı canımı. Buna hazır değilmişim. Kendimi avutarak günleri eritmek kolayıma geliyormuş anladım.
Bunu da atlatırım. Diğerleri gibi benliğimin en derin yerine iterim toz kaplasın diye. Unutmam ama ertelerim hatırlanmasını. Becerebildiğim kadar...
Ben bunlardan hayıflanıyorum ama hayatta çok daha acı şeyler var. Mesela, doğar doğmaz sokağa atılan bir kız bebeğin haberini dinledim biraz önce. Hiç istemeyeceği bir yaşam var önünde. Bunu seçme şansı yok. Sorulsa eminim gelmek istemezdi bu şartlarda dünyaya.
O yüzden tek derdim sen olduğun için şükrediyorum Allahıma... Allahım senden başka dert vermesin bana...
Bu düşüncelerle uğraşıyorum şimdi. Çok garip bir durum bu. Dünyada bir çok sorun var ve benim elimden dua etmekten başka bir şey gelmiyor.
Bugün de böyleydi işte. Kırgınlıkla üzüntüyle geçti. Ne diyeyim herşey için hayırlısı... Şimdilik hoşçakal...