Normal, herkesin ilk aşamada düşündüğü gibi ‘çoğunlukça benimsenen’ midir? Esasen çoğunlukça kabul gören her şey halkalardan yapılmış bir zinciri andırır. Biri o zincirlerden birini kırdığında tüm zincir anlamını yitirir. Ama bu anlamını yitirmeyi ancak kırılan zincirin sağ ve solundaki zincirler anlayabilir. Diğer zincir halkaları ise kendini hala ‘normal’ sanır…
Normal ile ortalama arasında ise son derece esnek ama faşist ve girdaba benzeyen bir bağ vardır. Ortalamanın ne kadar uzağına düştüğünü bu faşist çekim belirler. Dolayısıyla normalin çekim gücü insanın hatta doğanın tüm yaratıcılığını sıfırlar…
Uzun süredir kanser olan bir insan için bu durum normaldir. Normal olmayan ise kanserin iyileşmesi ve insanın sağlığına kavuşmasıdır. Yani normal ve sağlık arasında tamamlayıcı bir bağ vardır…
Zaman denilen boyut ise normalin çokça ta kendisidir. Uzun süredir yaptığın bir şey, senin için ve tanıkların için artık normaldir. Ama bu normalleşme yalnızca yaşayabilmek içindir. İnsan ve doğa ancak yaşamını idame ettirebilmek için normalleşir…
Aslında normal pratikte asla mümkün değildir. Her ‘anormal’ durum veya olay veya olgu normalden daha normaldir. Anormallikleri normal olarak kabul etmeyen her sistem çökmeye mecburdur. Bu sistem bir insansa mutsuzluğa mahkûmdur. Yok, bu bir Tanrıysa ölmeye mahkûmdur…
Normallik ve mutluluk arasında ise mutsuzluğun izin verdiği ölçüde bir vazgeçiş vardır…
Maddenin normalliğini tin belirler. Ruhun normalliğinde ise madde ancak şahit olur. Maddenin normal olup olmaması maddeyi ilgilendirmez. Tinin normal olup olmaması ise hem maddeyi hem ruhu değiştirir…
Çağımızın vazgeçilmez normali ise ‘varlık’tır. Normali tanımlarken de ölçerken de varlıktan istisnasız yararlanırız. Varlıksa sorgusuz, sualsiz ve çağsız normaldir…
Normal, düşünebilen bir organizma hatta oluşumdur. Esas mesele bunun neye hizmet ettiğidir…
Normal, inadına yaşamaktır…