kayıp zamanın izindeyim ...

sanırım zamanı ellerimle tutabiliyorum artık . eğip bükmek geliyor içimden , kaybolmaktan ürküyorum ...

görebiliyorum artık, SIR bana perdesini açtı ... aynaya her baktığımda artık SIRrı görüyorum ... çalıntı cümleler, kurulmuş mekanik düşünceler arasında bana ait olan birşeyler kalmış olmalı hala ...
bulunmayanı bulmaya çalışmıyorum artık , bırakalı çok oldu , artık akışa uyuyorum ...

zamanın içindeyim artık ... 100 metreyi 10 saniyeyenin altında koşamayacağımıda farkettim ...

artık dünyayı kurtarma çabamda yok ama hala kaybetmiyorum , kaybetmeyi öğrenmiyorum ... her zaman kazanan benim , o kadar büyük bir ben ki kendimi göremiyorum ...

ama zamanı kaybetmemeyi öğrendim. aslında öğrenmenin anlamına rastladım kayıp zamanın peşine düştüğümde.

artık aynaya bakmayıda biliyorum , aynanın arkasındaki SIRrada ...

zamanda yolculuğuda biliyorum .

zamanın dışındayım artık ....

zamansız bir zamanda zamana iman ediyorum ... ve o kadar çok inanacak şey çıkıyor ki karşıma.
sonra zaman , esrarangiz bir kişiliğe bulanıyor bulanıklaşıyor
ve o esnada farkediyorum ki sır ile esrar aynı kelime kökeninden geliyor ...

aslında herşey zamansız apansız bir anda bitiveriyor ama son yazısının çıkacağı en başından belli değil mi ?
hatta bu yazıya başlandığında bir yerde biteceği belli değil mi ?
o zaman buna zamansızlık demek zamanın ruhuna aykırı değil mi ?


saatin sabahın 4'ü olmasıda ne demek ...
kim günü 24 saate bölme hakkını verdi insana...
365 gün bir yıl ediyormuş...
hepsi hepsi 6 milyarmış bizim ihtiyarın yaşı ...