Akşam yavaşça iniyor, öksüz bir çocuk gibi sokaklar, telaşsız insanlar. Ay doğmayacak biliyorum, annem ölmüş ağaçlar neyi bekler, kuşlar şarkısız ay doğmayacak. Nefesim tükenmiş, dudaklarım mühürlü, gözlerim ıslak…

Bir yanımda hiç bir dalında meyvesi olmayan kuru bir ağaç gibi yalnızlığın duldasında yitip giden zevksizliğin ve yüzeyselliğin bağdaş kurduğu, hoyrat ve renksiz dudakları doymaz bir iştiha ile emziren dul kadın; hayat. Zamanın gergefinde cilveli ve şuh bir eda ile etrafındaki cümle mahlukâtları peşine takıp her birine ayrı ayrı hazlar vadeden yosma. Zavallı naif yürekleri züccaciye dükkanına çeviren, doymazlık ve tatminsizlik zehrini usta bir hokkabaz maharetiyle ruhlara üfleyen, billur ve naif ne varsa tersine çeviren sihirbaz. Yolcusuz tren istasyonları arasında kimsesiz duraklar gibi, hiçbir taraftan ne itibar ne arzu vesilesi. Renklerinden sıyrılmış kokularından arınmış biçimsiz ve manasız. Ne başı ne sonu ile de olsa hayra ve hayırsızlığa uğramayan meçhul… Zevk sefa varlık ve saadet içinde yaşanan yoksunluk, yoksulluk, yokluk…

Diğer yanımda her zerresinden ömürler bahşeden. Umutsuzluğun, huzur-suzluğun, envai çeşit ızdırabın ardında ebedi saadet. Oluş sırrının nakış nakış işlendiği kalbin, suretin ve ruhun zerre zerre pasını silen iksir. Virane ve metruk bir hane suretinde som altından usta nakkaşın ruhuyla bezediği saray. Öyle bir hal ki cismani ve ruhani, nurani ve kalbi; iç içe. Görebilmenin duyabilmenin ve dokunabilmenin maharet ve feragat istediği nazenin bir dilber.

Akşam yavaşça iniyor, öksüz bir çocuk gibi sokaklar, telaşsız insanlar. Ay doğmayacak biliyorum, annem ölmüş ağaçlar neyi bekler, kuşlar şarkısız ay doğmayacak. Nefesim tükenmiş, dudaklarım mühürlü, gözlerim ıslak…