Sisli bir sabah…
Dışarı bakıyorum,canım sıkılıyor. Hiç çıkmak istemiyorum o an yataktan ama hayat devam ediyor. Bir koşuşturmacadır başladı bile çoktan sokaklarda. Herkes sonucu aslında çoktan yazılmış bir maceranın peşinde koşuyor. Kaderini bilmiyor kimse, evet herkesin cüz-i iradesi var ama bazen irademiz dışında neler olmuyor ki…Kimle karşılaşacağımızı,nereden bir iş teklifi alacağımızı, o gün kaç lira kazanacağımızı biliyor muyuz? Hayır!
O zaman neden hayıflanıyoruz ki durmadan. ‘Kader adildir,zulmetmez’ prensibine tam inanabiliyor muyuz acaba? ‘Ben bahtsız doğmuşum,doğarken ölmüşüm’ edebiyatı yapmayı ne zaman bırakacağız çok merak ediyorum. Evet, bazen üst üste çok kötü olaylarla karşılaşabiliriz hepimiz ama işlerimiz üst üste güzel gittiğinde hiç düşünmeyiz kaderi. Hem;hep kötü gitse ne olu ki işler? Hep üzülsek ne olur ki? Nasıl olsa bu hayatta bir gün bitecek ve eğer diğer insanlara nazaran daha kötü bir hayat yaşamışsak,elimizde olmadan üzülmüş,yıpranmış,dökülmüşsek; karşılıksız kalmayacaktır elbette bunlar. Engellilere,gazilere,şehitlere; ahirette ayrıcalık tanıyan Rabbim; hep iyiyi söylediği,hep insanları sevdiği halde buna rağmen terk edilen,mutsuz olan,çaresiz kalan kullarına da bir ödül vermez mi?
Bence verir…