RADYO TÝYATROSU


     Küçük oðlanýn “Dur vurma!” feryatlarýný dinleyen bile yoktu. “Vur!” diyordu kocaman kara býyýklý adam “Entarisini çýkar da vur.” Önce üstündeki yün örtüyü kaldýrdýlar, ardýndan entarisini çýkardýlar. Pazen entari de çýkarýlýnca dýmdýzlak kaldý. Kara býyýklý adamýn ilk gün heybenin gözünden çýkarýp baðýrttýðý gibiydi artýk.

     Sýrtýna sýrtýna yumruðu vurdukça ses veriyordu ara ara. Bir an “Vurma aðam. Kulun kölen olam aðam!” dedi, sonra yine sessizliðe gömüldü.

Kara býyýklý adam hýþýmlýydý: “Vur, böðrüne böðrüne, ciðerine ciðerine vur”.

Bu kez derinden bir at kiþnemesi duyuldu. Ardýndan bir “Deeehh” sesi. Sonra o ses de kayboldu gitti.

     Adam gitgide daha da hiddetleniyordu:

- Vur, daha sert vur! Yola gelmeyecek cavýr icadý. Üstünden vur, kafasýna kafasýna. Acýma sakýn.

     Küçük oðlan artýk dayanamýyordu. Abisinin elinden tutup, babasýna döndü:

     - Yete gari buba. Temelli gýrýlýrsa, ýradiyesiz galýrsak daha mý eyi?

      …

     Heyecanla bekledikleri radyo tiyatrosunu dinleyememek hepsini çok üzmüþ, özellikle babalarýný çileden çýkarmýþtý. O hýþýmla habire “Vur!” diyordu büyük oðluna.

     Annesinin çocuk gibi antariler diktiði, üstüne yün yelekler ördüðü pilli radyoya hiç biri kýyamýyordu aslýnda.