RADYO TİYATROSU


     Küçük oğlanın “Dur vurma!” feryatlarını dinleyen bile yoktu. “Vur!” diyordu kocaman kara bıyıklı adam “Entarisini çıkar da vur.” Önce üstündeki yün örtüyü kaldırdılar, ardından entarisini çıkardılar. Pazen entari de çıkarılınca dımdızlak kaldı. Kara bıyıklı adamın ilk gün heybenin gözünden çıkarıp bağırttığı gibiydi artık.

     Sırtına sırtına yumruğu vurdukça ses veriyordu ara ara. Bir an “Vurma ağam. Kulun kölen olam ağam!” dedi, sonra yine sessizliğe gömüldü.

Kara bıyıklı adam hışımlıydı: “Vur, böğrüne böğrüne, ciğerine ciğerine vur”.

Bu kez derinden bir at kişnemesi duyuldu. Ardından bir “Deeehh” sesi. Sonra o ses de kayboldu gitti.

     Adam gitgide daha da hiddetleniyordu:

- Vur, daha sert vur! Yola gelmeyecek cavır icadı. Üstünden vur, kafasına kafasına. Acıma sakın.

     Küçük oğlan artık dayanamıyordu. Abisinin elinden tutup, babasına döndü:

     - Yete gari buba. Temelli gırılırsa, ıradiyesiz galırsak daha mı eyi?

      …

     Heyecanla bekledikleri radyo tiyatrosunu dinleyememek hepsini çok üzmüş, özellikle babalarını çileden çıkarmıştı. O hışımla habire “Vur!” diyordu büyük oğluna.

     Annesinin çocuk gibi antariler diktiği, üstüne yün yelekler ördüğü pilli radyoya hiç biri kıyamıyordu aslında.