Eylüldür iþte!
Usulca yakar canýmýzý.
Hâlâ aðustosun havai, umursamaz, ýlýk son günleriyle oyalarken kendimizi, hiç de farkýna varmadan geçiveririz eylülün sarýdan kýzýla dönüþen kederine.
Nafiledir direnmeler sonbaharlara…
Hani baharý nasýl karþýlamýþsak, ayazlardan geçip gelen yüreðimizi tazeleyerek,
nisanlarda nasýl vurmuþsak gözlerimizi birden yeþeriveren badem aðaçlarýna,
törensel bir geçiþ için günlerce nasýl aklayýp paklayýp ipek tüller içinde sermiþsek güneþin ilk ýþýklarýna yüreðimizi...
Daha serinken akþamlar, önüne geçilemez bir coþkuyla nasýl salmýþsak kendimizi Karanfil Sokaðýnda çay bahçelerine hafiften ürpererek…
Böyleyse baharý karþýlamak.
Uzunca bir zaman yollarý gözlenmiþ sevgili gibi yani, biraz törensi, biraz masalsý…
Uçurum kenarýnda dans etmek, bir kývýlcýmýn ateþinde gönüllü tutuþmak gibiyse yani baharý uzun hazýrlýklarla karþýlamak…
Bile bile, uçuk sevinçlere ve eskisinden beter kederlere yeniden açmaktýr içimizi ayný zamanda…
Sonbahar ise aksine bütün bunlarýn, hiç farkýna varýlmadan, aniden geliverir iþte. “hani uyandým bir sabah” gibi kendimizi buluveririz güz yaðmurlarýnýn serinliði içinde. Çoktan dökülmeye baþlamýþ yapraklar usul usul savrulur rüzgarýyla bu þehrin…

Biz; nisanla gelen sevdalarýn yenilgisini kabullenmeye vakit bulamadan gidenler çoktan gitmiþ, o binbir isimle taçlandýrdýðýmýz yürek atýþlarý çoktan derin bir ýssýzlýðýn koyuna eski bir bohça gibi atýlývermiþtir…

O zaman baharýn yalancý yüzünü, eylülle geliveren hazýrlýksýz kederlerin yürek burkan, keskin býçak ucuyla açýlmýþ yaralarýna gömmeye çalýþmak nafiledir biliriz… Biliriz ki, bir ömür taþýnacak yük almýþýzdýr omuzlarýmýza. Sevdalý olmanýn o neþeli, o en dayanýlmaz kýpýr kýpýr, pervasýz hallerinin bedeli, ödenecektir mutlaka.

Ya yeni bir nisan gelinceyedek bohçasýnda,
kývrýmlarýna yeni kederler gizlenmiþ tekrar sevdalarla,
ya da
her mevsim eylüldür artýk nasýlsa…