BABASINA ÇEKMÝÞ



- Hakaaan!
- …
- Aaaa Hakan!
Yine duymazdan gelince bir ilenç savuruyor:
- Hakanadlarýn kapansýn inþallah!

      …

Huriye haným oðlu Hakan ve kayýnpederi ile birlikte oturur. Evleri iki katlý hanay, eski yazlýk evlerden. Yazlýklýðý da þu, tarým iþinin yapýldýðý tarlanýn köþesine yapýlmýþ bir tür kullanýþlýca barýnak. Saða sola tek katlý yapýlar eklenmiþ; samanlýk, hayvan barýnaðý. Saðda Durmuþ dedenin oturduðu tek katlý bir ev daha. Üst katýn arka odasý gelineviymiþ zamanýnda; Dursun çekip gidinceye kadar.
Hakan babasýný çok iyi tanýmýyor. Çok küçükmüþ, babasý kaçak güreþmeye baþladýðýnda. Arasýra geliþlerinde de geldiði ile gittiði bir olurmuþ. Herkes alýþmýþ yokluðuna, arkada bir görünüp kayboluþuna. Memiþ dede, oðlunu soranlara “Bir yerlerden çýkar gelir eþek sýpasý” demekten baþka yanýt bulamamýþ hiçbir zaman.

…

O gün tüm baðýrýþ çaðýrýþa karþýn Hakan’dan ses çýkmaz. Aslýnda her þeyi duyardý da, iþine gelmeyenleri duymamýþ gibi yapýverirdi. Kimi zaman gerçekten duymadýðý da olur, adý çýktýðý için bunu kimseye inandýramazdý. Huriye haným’ýn sýk sýk “Babasý dürzüye çekti bu ipsiz!” diye söylenmesi bundandý. Babasý da böyleymiþ, hatta daha da kötüsüymüþ. Sorumsuzluk o denli yüksek düzeydeymiþ ki, bir gün “Ödemiþ’te bir iþim var”demiþ evden çýkmýþ; aylar sonra, Kemeraltý Karakolu’ndan köy muhtarýna gelene telefona dek haber alýnamamýþ. Bir kez de “Almanya ya iþçi yazýldým “ diye bir þey uydurunca, borç harç cebine para konmuþ, törenle uðurlanmýþ. Huriye haným “Belki bizi de aldýrýr.” diye heves etmiþ. “Hatta bir iþ de bana bulunursa” diye hayaller kurmaya bile baþlamýþ. Ancak, bir süre sonra memleketine giderken yolu düþen bir arkadaþý uðramýþ evlerine. Selam getirmiþ; bir de mektup. Ýyiymiþ, saðlýðý yerindeymiþ, çok da özlemiþ... Ýyi de, ardýndan boncukla iþlenmiþ bir hediye; üstü yazýlý, “Seni pek görcem geldi, bidenecik garýcým!” Hemen anlamýþ Huriye haným, mektubun çeþmeleri yandan akan bir binada yazýldýðýný.

     …

Dursun baba, eþ, evlat pek týnlamasa da kimi þeyleri unutmazmýþ. Özellikle de evin adresini. Hangi memlekette olursa olsun, borç senetlerinin adres kýsmýna evinin adresini yazar, eve sýk sýk haciz getirirmiþ. Ev halký uzun yýllar eve gelen hacizlerden almýþ Dursun’n saðlýk haberlerini. Ancak icranýn sarý taksisini kapýnýn önünde görünce huzur bulmuþ içleri.
…

Kapýnýn önünde bir sarý taksi dururmuþ, içinden iki tane eli çantalý çýkar, ezberledikleri sözleri sýralarlarmýþ :
- Dursun Bey’in evi mi?
Ev halký yarý mutludur; çünkü Dursun, sað salim, cehennemin dibindeki bilinmeyen bir köþede nefes almaktadýr. Öfkelenirler, “Allah canýný tez alsýn, bu kaçýncý haciz.” Bildikleri tüm küfürleri yaparlar, arkasýndan borcu ödeyip memurlarý yolcu ederler.

      …

Dört beþ yýl önce, gelen giden sarý taksilerde gözle görülür bir azalma olunca öldüðünü düþünmüþler. Yoksa borçlanacak bir sebep bulur, icralýk olur, merakta býrakmazmýþ sevdiklerini.
Varlýðý hep zarar olsa da, olasý ölümü etkilemiþ ev halkýný. Annesi Hakan’ý yanýna çaðýrmýþ:
- Hakan, sanýrým baban öldü. Deden yaþlý, bundan sonra ailenin reisi sensin.
Bu sözler karþýsýnda biraz þaþýrmýþ Hakan:
- Bugüne kadar ailenin baþkaný bubam mýydý ?
- Bubandý.
Hakan baþlamýþ pýlýsýný pýrtýsýný toplamaya.