Soğuk odanın, bir o kadar soğuk duvarlarını ısıtmak için büyük bir gayret sarfeden sobaya inat dışarıda yağmur rakibi olmadığı halde yarış edercesine hızlı bir şekilde yağmaya devam ediyor.

Sokak lambası bu gece yanıyor ama sanki ışığı çok az gibi. Belki de Ay ve yıldızlar işbirliği eder gibi saklandıkları için sokak lambası etrafı aydınlatmakta yetersiz kaldı, bilmiyorum ama sebep her ne ise, anlaşılan sokak lambasından bu gece medet ummanın bir manası yok.

Avizede de tek lamba yanıyor. Bir yanıp bir sönen öteki lamba da bu gece hiç bir kıpırtı yok.

Müzik arşivinden rastgele bir müzik seçtim. Sanatçı şarkıya nasıl başladı dikkat etmedim ama - bütün gece ağladım yalnızlar rıhtımında- diye şarkısını bitiriverdi.

Sana biraz, bu sabah gördüklerimden bahsedeyim sevgili Hattat.

Sabah, aynı şu an olduğu gibi yağmur olağan gücü ile yağmaya başlamıştı. Evden çıktım merdivenleri indikten sonra aklıma şemsiyeyi almadığım geldi. Tekrar yukarı çıkmaya üşendim. 'Durağa kadar yürüyeceğim çok fazla ıslanmam nasıl olsa' diye düşündüm. Durağa gidince otobüs kartımın boş olduğunu hatırladım. Kart dolum merkezi yakınlarda olmadığı için "en iyisi yürümek" dedim...

Yağmurun susmaya niyeti yok. Elinden oyuncağı alınmış çocuk gibi, Söz dinlemeyen aşık gibi, hiç bir tesellisi olmayan acılı anne gibi, şimdi çalan şarkıda ' hoşça kal gözümün nuru hoşça kal' deyip ardına bakmayan vefasız sevgili gibi hızlı hızlı yağmaya devam ediyordu...

Yürümeye başladım.
Durakta minicik bir kuş ekmek kırıntısını yemeye çalışıyordu. Kuşlar niye bu kadar sevimli Hattat? Niye bu kadar güzel? Niye ne zaman uçan bir kuş görsek hemen kafamızı kaldırıp bakarız ya da yanımızda çocuk varsa hemen çocuğa gösteririz? Niye? Özgür olmayı kuşlar ile öğretmeye çalıştığımız için mi? Ya da kuşlara bakınca özgürlüğü hissetmek için mi? Sebep ne sence Hattat?
Minik kuş korkmadı öylece ekmek kırıntısını didklemeye devam etti.

Yürümeye devam ettim.
Kocaman bir fare önümden kaçarak geçti, ilginçti beyazdı, ben ne olduğunu ilk etepta anlamadığım için korkmadım ama sanırım o benden korktu ve hızla kaçtı. Aklıma çizgi filmdeki Jery geldi. Ne kadar sevimli bir fare. Tom'a eziye ettiği hlade hep mağdur gibi görünen asıl mağdur eden o olmasına rağmen hep sevimli kalan Jery. Bir bölümde Tom Jery'nin kuyruğuna tırnağı ile basmıştı Jery olanca hızı ile koşuyor uzun bir yol katettiğini sanıyordu kendi aklınca ama arkasını dönüp baktığında bir adın bile yol katetmediğini olduğu yerde saydığını anlaması uzun sürmüyordu. Üstelik yorulduğu ile kalıyordu nefes nefese....
Bie an kendimi Jery gibi hissettim çok yol katettiğimi sanırken aslında bir adım dahi ilerlemediğimi, olduğum yerde durup kaldığımı buna rağmen çok yorulduğumu hissettim... O an çok şey hissettim be Hattat...

Yağmur biraz diner gibi olmuştu. Yaklaşık yarım saat süren yürüme mesafem bitmek üzere idi. Karşıda iki öğrenci dikkatimi çekti. Lise öğrencisi idi. Kız, erkek olana sarılmış yağmuru bahane ederek, sevdiğini hissettirmek ister gibi, anı yaşamak ister gibi, bir daha belki göremeyecek gibi sarılmaya, şimdi çalan şarkıda ki gibi, 'bırakma beni insanlar kötü, bırakma beni korkuyorum' der gibi sokulmaya çalışıyordu.
Erkek olan öğrenci ürkek, endişeli, çekingen... Erkek öğrenci korkar bir halde ne cevap verebiliyordu ne o anı yaşayabiliyordu ne de yaşatabiliyordu.
Hani -bir an için ömür bile verilir- derler ya; işte o an orada, o 'bir an' yoktu be Hattat. Bana kalırsa hiç bir şey yoktu...

Ben bunları düşüne düşüne, kapıyı açtım içeri girdim....

Adsız