Senin gölgende isminin ziyasıyla aydınlanacak yollarda yürüyebilmekti en büyük arzum.
Soluksuz geçen zamanın, akıp durulmayan ırmakların suretine davet ederken ruhumu
İçimi delik deşik eden boşluğa isim veremezken hayal ada-m- da geysülerini okşarken
buluyorum kendimi.
Gece benim gibi ıssız ve yalnız ,yağmur yağıyor bardaktan boşanırcasına ,ılık rüzgar eşliğinde
yağmalanırken duygularımın çölünde.
Sel baskınlarına maruz kaldı kalbim .

Öyle bir baskın ki seni en ücra hücrelerimden bile sökmek istedi.
Direndim ,bırakmak istemedim ellerini.
Gözlerim gözlerinin müebbet almış mahpusuyken.Nasıl kaçardı sensizlik zindanından.
Hasret ,acı,hüzün ve ne varsa sana dair içimde renksiz bir uçan balon hemde kocaman.
Tutamadığım da, elimden kaçtığında yalnızlığın kıskacına takılmış oluyor.
İşte bu yüzden üzgün ve biçare umut taşıyan bulutlarım.
Bir bavul dolusu kırgınlığım ve mutsuzluğum var , vuslatımızı yakıp kül eden .
Yastığım taş kesilmiş,avuçlarımda tel örgüler.
Kimliğinde adın artık ayrılık yazıyor. Resimlerim hasret kokarken
Sevdam eşittir ayrılık.Eşittir sancılara gebe sürgün yarınlar.
Kan rengi günlerin ,acıtan gülüşlerin ,gönlümü dağlayan bakışların ve benim içimi
kemiren umarsız yanların var.
Yeşeren dallarımı kıran bir fırtınaydın sen.
Kayıp kentimin saklı incisi desem örneğin sana .
Gözlerimi kırpmaktan hep korksam mesela .
İtiraf etsem sonra, düşersin diye kırptığımda.
Yollarına düşerim ,buhar olup siluetine karışırım .
İnce sızılarımla yoğrulurum.Niceliklerimizde kalmaz sonrasında .
Senli-benli laubaliliğimiz çoktan aşmıştır sınırlarımızı .
İçten içe yanıyorsa insan ne çıkar.Ne çıkar ki tüm yollar uçurum kenarında son bulsa.
Göz bebeklerime kör düğümler atılıyor bilesin.Attığım her adım sana değil saplıyor bataklığa.
Nilüfer çiçeği olup açıyorum orada , adımı yazıyorum tarihe.
Nihil oluyorum ardından ,suküna gömülüyorum sessizce.
Oysa narin ruhumda nice söyleyemediğim kıymıklı sözlerin var

Söylemesi zor ama hala ilk gün gibi seni seviyorum…

emine göl yılmaz