Kýþ aylarý yavaþ yavaþ þehri terk ediyordu. Güneþ kendini gösteriyor; artýk çocuklarda kardan adamlarýyla vedalaþýyorlardý. Açýlmaya baþlayan topraklardan otlar fýþkýrýyor, aðaç yapraklarý da artýk canlanýyordu, en çok da dallarý artýk çeþit çeþit meyve çaðlalarýnýn süslemesi hayali çocuklarýn iþine geliyordu. Çocuklar biraz uçarýydý gerçi; kýþ gelince karý seviyor, bahar gelince de karý umursamadan renk renk çiçeklere koþuyorlardý.
Kar güzeldi, saftý, ýþýl ýþýl göz alýcýydý ama soðuktu nihayetinde. Hep mesafeli duruyordu, senli benli olmaya gelemiyordu. En sýký arkadaþlarý bile onu eldivensiz tutamýyordu iþte, herkesle vardý bir sýnýrý. Gel gör ki; çocuklar bunu umursamýyordu sevgiyle koþuyorlardý kara. Onun yaðýþý çocuklar için dost geliþi demekti çünkü.
Ali yedi yaþýnda koyu bir kar aþýðýydý. Oda kar gibi biraz mesafeliydi, diðer çocuklarla pek kaynaþamýyordu, iki üç tane arkadaþý vardý ya onlarla oynuyordu ya da tek baþýna. Ali’nin arkadaþ seçiminde özel bir sebebi vardý; onlarda kendisi gibi anne ve babasýzdý. Ali’nin babasý vardý gerçi ama annesi o daha beþ yaþýndayken ölmüþ, babasý da yeniden evlenmiþti. Yeni annede Ali’yi istemediði için Ali de anneannesi ve dedesiyle yaþamaya baþlamýþtý, Ali ve babasý ayný þehirde olmadýðý için çok sýk göremiyordu babasýný. Babasý Ali’ye karþý biraz ilgisizdi, bayramdan bayrama yazdan yaza bir oyuncak arabayla, biraz harçlýkla gönlünü alýyordu hepsi bu. Annesini pek hatýrlamýyordu Ali, bu yüzden çok soru sormazdý annesiyle ilgili. Ama babasýyla ilgili sorularý çoktu, zaman zaman sorardý dedesine ve anneannesine “neden babam beni burada býrakýyor, neden beni de yanýnda götürmüyor?” diye. Ne kadar ikna olmuþ görünse de aldýðý cevaplara yine de içten içe istiyordu babasýyla gitmeyi. Ali o günde sormuþtu dedesine babasýnýn kendisini götürüp götürmeyeceðini dedesi de: “ tabii oðlum tabii baban seni götürecek, okula bir baþla alacak seni yanýna” diyerek avutmuþtu. Ali gözleri parlayarak çýktý odadan. Anneanne dayanamayarak açtý aðzýný:
-Ahhh ahhh olan benim kýzýmla þu zavallý yavrucaða oldu. Ne biçim adam bu, hiç mi düþün müyor þu çocuðu? Tabi üvey anne ister mi hiç evde üvey çocuk, güya oðluna baksýn diye evlenmiþti, vah talihsiz yavrum benim. Buz tutmuþ bu adamýn kalbi sanki, hiç mi sevmiyor þu yavruyu.
Ali duymuþtu bu sözleri ama dedesinin sözleri öyle hoþuna gitmiþti ki; hiç önemsemedi bunlarý. Montunu ve eldivenini giyip koþtu karlý sokaklara, arkadaþlarý okuldaydý bu yüzden onlar gelene kadar tek arkadaþý artýk erimek üzere olan kardan adamýydý bu sene bazý aksilikler nedeniyle okula baþlayamamýþtý Ali. Seneye de zaten babasý götürecekti orda baþlayacaktý okula, iþte bu heyecanla neþeyle oynadý tüm bahar ve yaz boyu. Yeni yeni arkadaþlar bile edindi kendisine hiç çekinmeden oyunlar oynuyordu herkesle ve arkadaþlarýna gururla anlatýyordu okula babasýnýn yanýnda gideceðini.
Yaz boyu birkaç kez babasý görmeye geldi Ali’yi. Hediyesini harçlýðýný verip, biraz sevip okþayarak babalýk vazifesini yaptýðýný sanýyordu. Anneannesi ziyaretlerinin birinde damadýna sordu “ almayacak mýsýn Ali’yi artýk yanýna.”
-Nasýl alayým anne? Evde de zaten bebek var, ikisine birden bakamaz ki Filiz. Hem her ihtiyacýný karþýlýyorum ben size bir yükü olmuyor ki. Sakinde bir çocuk zaten canýnýzý yakmýyor, en iyisi sizinle yaþamasý.
Anneanne kýzmýþtý bu cevaba: “elbette ki bize yük deðil, kýzýmýn biricik hatýrasý üstelik ama zaten annesiz birde baba sevgisinden mahrum kalmasýn yavrucak” diyince damat bey hýþýmla kalktý yerinden, “ ne yani ben sevmiyor muyum oðlumu?” dedi ve çekip gitti. Bu olayýn ardýndan uzun süre de aramadý bile Ali’yi.
Nihayet okul zamaný gelmiþti ve Ali’nin de okula kayýt olmasý gerekiyordu, ama bunu ona anlatmak hiçte kolay olmamýþtý. Tüm hayalleri suya düþmüþ, yine kabuðuna çekilmiþti. Günlerini diðer çocuklar gibi oyun oynayýp gülmek yerine, gözleri uzaklara dalmýþ hayattan kopmuþ halde geçiriyordu.
Ýþte yine kýþ gelmiþti, Ali’de tek arkadaþýna kavuþmuþtu. Ýlk iþ kardan adamýný yaptý ve artýk okul çýkýþý günlerini hep onun yanýnda geçirmeye baþladý. Küçücük yaþýnda küçücük bir dünyasý vardý iþte; okulu ve kardan adamý…
Günler birbirini kovalamaya devam etti yine, çetin kýþ günleri yavaþ yavaþ sona eriyordu. Güneþ pek ýsýtmasa da artýk yüzünü göstermeye baþlamýþtý. Buda herkesin hoþuna gidiyordu doðrusu; nede olsa yemyeþil aðaçlara, çeþit çeþit meyvelere ve rengârenk çiçeklere kimse hayýr demezdi. Baharýn gelmesine herkes sevinse de Ali elbette ki tek sýrdaþýný kaybedeceði için üzgündü.
Dedesi torunun bu haline pek bir üzülüyordu kaç kez onu elinden tutup mahalle çocuklarýnýn yanýna götürmüþ oyuna katmýþtý ama her defasýnda Ali, dedesi gider gitmez oyunu býrakýp kaçmýþtý çocuklarýn arasýndan. Ellerinden gelen her þeyi yapýyorlar ama Ali’yi bir türlü güldüremiyorlardý. Dedesi yine torunu çekti yanýna ve ona neden suratýnýn asýk olduðunu sordu. Ali’den gelen cevap: “kardan adamým eriyor” oldu. Dedesi güldü ve : “hay Allah sen bunu mu dert ettin, erisin oðlum ne güzel aðaçlar meyve verecek ve bizde onlarý toplayacaðýz, üþüyen burnumuzda rahat edecek hem” deyince Ali kýkýrdamaya baþladý. Dedesi devam etti: “geçen hem ayaðýn buzda kaymýþtý düþünce de çok canýn yanmýþtý, buzlu yerlerde eriyecek bir daha da düþmeyeceksin” Ali’nin gözleri parladý birden “tüm buz tutmuþ þeyler eriyecek mi yani dede?” Dede Ali’nin bu heyecanýný anlayamadý ama gururla cevapladý:
-Elbette ki eriyecek, güneþ geliyor oðlum buz kalýr mý artýk, içimiz ýsýnacak içimiz.
Ali’nin üzüntüsünden zerre kalmadý o anda gözlerini bir parýltý kapladý ve haykýrdý içinden; -Yaþasýnnn babamýn kalbindeki buzlarda eriyecek…