Beyrut Bey’i lal oldu,
Akþamla örtüldü sözü.
Geniþ zamanlardan geçti,
Uzun hikayeler dinledi belki,
Anlamadýðý yazýlar
Bilmediði sesler…
Belki gün onu yedi,
Belki de Kaf daðýnýn ardýna ermeye
Dev anasýný geçti – geçemedi?
Ya öyle ya böyle
Beyrut Bey’i lal oldu.

Yine sendeyim…
Mühürleniyor ve dönüþüyor gün
Geçmiþe gönderilen
Alýcýsý herkes, adresi her yerken
Açýlmayan bir mektuba.
Ne yazýlmýþ bir kaðýda
Ne de sokuþturulmuþ bir zarfa,
Mührü kendi baðrýnda
Her dün gibi
Unutulacak yolculuðunda.

Oysa sen geriyi iletir gibisin
Buyruðu yöneten,
Zamaný evirip çeviren.
Ýþte bu sebepten,
Unutmaya kafa tek sen tutarsýn
Umut yarýný eyleyip oyalarken.

Yine sendeyim
Gün alýndý 1 saat
Ve ben Ýstanbul’a geri.
Hiç deðiþmemiþ çiçek gibi
Yani fark edilmeden
Eklendik yerlerimize
Farzet ki;
Kavuþma sahnemizden…

Varlýðýma aydýnlýk katan adam
Siyah bavulu özlem,
Kýrmýzý düðmeleri haz,
Giydiði her parça baþka saz,
Hepsini tek tek
Soyup gözlerimden
Çözecek yerleþecek hafýzama
Býrakmadýðý yerden.

Zaman yolun diðer adýdýr
Zaman unutturur, yol da,
Zaman derinleþir, yol da
Zaman geçer, yol da,
Zaman dönmez, yol da…

O kadar kararlý gidiyorum ki
Bulacaðým seni
Tel tel sararken
Yollarý ileri.