bir karanfil ölürken,
rahmet duaları seslenir kulaklarıma..
aklımın tiz nokları geçmişi taşır..
kirpiklerimi döküyorum kanayan söz misali kalbimin kör yerlerine
gece bir başka oldu bugünlerde
sensizlikten olsa gerek..yok yok senlilikten oldu
kalbimin kapağını açıver şu saatte!
ne olacağını görebilirsin belki.
görebilirsin belki can çekişen içimin sokaklarını


kilitlenmiş oda içi
yerlerde közler..aklımın odaları bunlar
yürüyorum..
yakılıyorum..
eriyorum belkide..
bunu yazarkende ağlıyorum..
bu sokakları bu odaları senin için kurdum..
yıkmak elinden geliyorsa koyma elini ardına..yık hadi durma..
kalbimin odaları belki sokakları..bütün sokaklar sana çıkıyor…
sokakların adı: “karanfil sokak”…

B.Ç.