Yaðmurun altýnda sýrýlsýklam yürüyorum.Kýrmýzý þalým saçlarýma yapýþmýþ,omuzlarým siyah göleðimin altýnda tir tir titriyor…Bu halimle evsiz kalmýþ öksüz çocuklarý andýrýyorum.Þükür ki öyle deðilim evime doðru yürüyorum.Ama yaðmur hýzýmý kesiyor,yorgunluk ve uykusuzluk beni halsiz býrakýyor…tam o sýrada kýrmýzý renkli eski bir araba geliyor arkamdan.Arabayý yaþlý bir adam kullanýyor,yanýnda da eþi var. ”Atla seni de býrakalým” diyorlar.Canýma minnet.Ýçimden ”Allah’a þükür ” diyerek oturuyorum arabanýn arka koltuðuna.Yaþlý çifte selam verip teþekkür ediyorum.Ama garip bir ruh haline bürünüyorum o anda.Yaþlý çiftle konuþmaya cesaret edemiyorum.Ben yokmuþum gibi davranýyorlar.Aradan dakikalar geçiyor arabada ses seda yok.Herkes sus pus.Sonra durup dururken yaþlý teyze aðlamaya baþlýyor.Bir yandan da eþine “Hazma senin yüzünden öldü” diye sitem ediyor.Yaþlý adam önce cevap vermiyor ama sonra dayanamayýp o da dokunaklý bir ses tonuyla:”Üzülme haným.Ne yapalým böyle oldu iþte.Ömrü bu kadarmýþ ”diyor.Bir þeyler söyleyip bu yaþlý insanlarý teselli etmek zorunda hissediyorum kendimi.Belli ki çok yakýnlarý olan birisi vefat etmiþ.Ben de hüzünleniyorum.Ama varlýðýmý unutmuþ gibi olduklarý için konuþmaya cesaret edemiyorum.Yaþlý çift hala aðlaþýp duruyor.Ýçimi iyice kasvet sarýyor.Dýþarýda bardaktan boþanýrcasýna yaðan yaðmur yüzünden arabadan inmeye de cesaret edemiyorum.Tam cesaretimi toplamýþ ”Allah rahmet etsin Hazma oðlunuz muydu yoksa ?” diye soracakken.Yaþlý teyze yeniden konuþmaya baþlýyor.”Hamza evde bir tane bile fare býrakmazdý…” Kadýnýn söyledikleri beni iyice korkutuyor.”Nasýl bir oðullarý vardý bu insanlarýn,masum farelerden ne istiyordu?Aman Allah’ým kim bilir hayvanlara neler yapýyordu! Allah’ým ne olur bu arabadan sað salim inebileyim” diye dua etmeye baþlýyorum.

Yaþlý teyze: “Balta mý düþtü kafasýna acaba? Hep senin yüzünden,ben sana o kadar dedim baltayý o aðacýn dalýna asma Hazma orada farelerle oynuyor diye” ve kadýn hýçkýrmaya baþlýyor…Yaþlý adam karýsýný teselli etmek için “Ne bileyim ben haným ellerim kýrýlsaydý da asmasaydým o baltayý oraya” Yaþlý adamýnda gözleri buðulanýyor.”Çocuklarý farelerle mi oynuyordu.Ah demek ki çok hayvan sever insanlar bunlar neler de düþündüm haklarýnda” diye kendimi suçluyorum bu sefer.
Yaþlý teyze konuþmasýný sürdürüyor.”Ah Hamza bir taneydi ben ömrümce onun gibi bir kedi görmedim.”diyor.Ýlk baþta tam olarak ne olduðunu anlayamýyorum.Ne yani Hamza bir kedi miydi?Hamza için,yani bir kedi için miydi bu adar aðlamak? Þaþýrýyorum.Ama derin bir nefes alýp arkama yaslanýyorum.Arabadan dýþarý bakýnca eve yaklaþtýðýmýzý fark edip “Amca ben burada ineyim çok sað olun “diyerek arabanýn kapýsýna yapýþýyorum.Yaþlý çift orada olduðumu yeni fark etmiþ gibi dönüp bana bakýyorlar.Sonra da arabayý durduruyorlar.Kendimi arabadan dýþarý attýðýmda bir kez daha derin bir nefes alýyorum ve ter içinde kaldýðýmý fark ediyorum.Yaðmurda yürüsem bu hale gelmezdim herhalde.
Yaþlý çiftin hali gözümün önüne geldikçe gülüyorum.Hýzlý adýmlarla evime doðru ilerlerken mýrýldanýyorum kendi kendime iyi ki de onlara “baþýnýz sað olsun ölen oðlunuz muydu?”diye sormamýþým…

Yaþlýlýk iþte.Belki benim de sonum böyle olacaktý.Çocuklarýmýn olamadýðý bomboþ bir evde ölümü bekleyecek kedilere çocuklarýmýn ismini verip onlarý severek çocuklarýma olan hasretimi dindirecektim.Hem benim bayramlarda kart atacak bir çocuðum bile olmayacaktý belki de.Bir senedir doktor kapýsýnda kalmýþtým.Tedavi sonuç vermiyordu.Gene de henüz genç olmanýn umuduyla buruk bir sevinci duyumsayarak bir gün öyle yalnýz kalmaktan duyduðum korkuyu bastýrmaya çalýþýyorum.Anahtar kapýda bir kez dönüyor ve kapý açýlýyor.Sessizce içeri girip kafamý bebek odasýnýn kapýnsa dayýyorum.Gözlerim doluyor.Derin düþüncelere dalýp gidecekken arkamdan gelen eþim yaðmurda sýrýlsýklam olup üþüyen yüzümü nefesiyle ýsýtýrken kulaðýma iki kelimeyi fýsýldýyor:”Seni seviyorum” .O an geleceðin ne getireceðini umursamýyorum.Hatta o yaþlý çift gibi bile olabilirdik.Yeter ki nefesimiz hep bir birine karýþacak kadar yakýn olsundu.”Ben de seni çok seviyorum” deyip sýmsýký sarýlýyorum O’na.Üþüyen ellerim soðuðu hissetmez oluyor.Onun kahverengi gözleri tüm benliðimi sarýp beni ýsýtýyor.Kýrmýzý þalým baþýmdan kayýp yere düþüyor,ýslandýðý için daha da koyulaþan simsiyah saçlarým yüzümü örtüyor.Oturma odasýna doðru ilerleyerek koltuðun üstüne kývrýlýp uyumaya hazýrlanýyorum.Yatak odasýna kadar gidecek halim yok.O da yanýma geliyor,yüzünde o sýcacýk gülümsemesi var yine.Baþýmý kaldýrýp gözlerinin içine bakýyorum.Baþým göðsüne dayalý öylece kalýyorum.Kalp atýþlarý dünyanýn en güzel notalarýný taþýyor kulaklarýma.Susuyoruz.ikimiz de hiç konuþmuyoruz.O’na bir çocuk gibi uyanýnca kollarýmýn arasýndan çýkýp gideceðinden korkarmýþ gibi sýmsýký sarýlýyorum.


Yaðmur kaldýrýmlarý döverek hýzla yaðmaya devam ediyor.Ben O’nun kokusunu içime çekerek uyuya kalýyorum kucaðýnda…Düþerimde pembe elbiseli minicik elleri ellerime tutunmaya çalýþan bebekleri seviyorum.Gözlerimden süzülen yaþlarý parmaklarýyla silen O da olmasa hýçkýra hýçkýra uyanabilirim bu rüyadan.Yüzümde bir tebessüm belirmiþ olmalý ki elleri yüzümde beliren çizgilerin üstünde gidip geliyor.

“Yaðmurlar bitsin hele uyanacaðým diye söz veriyorum kendi kendime.”yaðmurdan sonra gökkuþaðý belirecek merak etme “diyorum içimden O’na.

O beni duymuyor.Ama elleri saçlarýmda,nefesi kulaklarýmda uðulduyor.O beni duymuyor ben O’na söz veriyorum.”Yaðmurdan sonra böyle olmayacak aþkým” yorum belki de beni duyuyor ama bana inanmýyor.Olsun ama yanýmda ya o bana yetiyor…Yaðmurdan sonra gökkuþaðý olacak mý diye mýrýldanýyorum.”Benim için gökkuþaðý senin gözlerini açtýðýn an oluyor zaten ama evet yaðmurdan sonra gökkuþaðýný beraber izleyeceðiz hatta çimlerin üstünde yalýn ayak yürüyeceðiz “ diyor.Gülümsüyorum.”Söz mü?”Diyorum” Söz” diyor…

Biliyorum O söz verince tutar.Gülümsüyorum.”Yaðmurdan sonra” diyorum