Dünyaya geldiðimiz tarih bizim kurtuluþumuzdur aslýnda her ne kadar buna doðuþ deniliyorsa da. Kolay mý? Dýþarýda ne olup bittiðinden haberin olmadan, dar bir alanda, ayaðýný bile doðru dürüst uzatamadan, boynuna dolanýrsa boðulmana bile sebep olabilecek bir göbek baðýyla dokuz ay on gün korku içinde yaþamak ve dýþarý çýkmayý beklemek.

Nüfüs cüzdanýmýzda belirtilen ay, gün ve yýl dýþýnda aslýnda bilmem kaç kez doðarýz ya da ölüp ölüp diriliriz. Bir yaþýmýza daha girer, ömrümüzden de bir gün daha götürürüz. Kýzdýðýmýz birilerine sitemli bir þekilde ömrümü yedin deriz.

Matematiksel yaþýmý bu þekildeki konuþmalarýma göre hesaplamaya kalksam acaba kaç yaþýndayým? diye bir an düþündüm. Ýnanýn iþin içinde çýkamadým.

Doðuþ kelimesi oldu bitti içimde hoþ bir heyecan uyandýrýr. Uyuduðum her gecenin sabahýnda, güneþin doðuþuyla gözlerimi yeni bir güne açmam her zaman mutluluk vermiþtir bana. Çocukluðumdan beri bu böyledir. Hiç bir sabah yüzüm asýk uyanmamýþýmdýr. Bazen bir gariplik mi var ben de? diye de düþünmeden edemiyorum. Çünkü benim gibi neþeyle uyananlar azýnlýkta sanýrým.

Genelde sabaha özel sözler mahmur gözlerle, yer yer esnemelerle biçimlenmiþ asýk bir yüz eþliðinde;

- Daha dur ya uykumu bir açayým ondan sonra konuþ,
- Sabah sabah bana dokunmayýn,
- Nefret ediyorum bu sabahlardan,
- Sabah sabah nereden buluyorsunuz bu enerjiyi,
- Benim uyanmýþ göründüðüme bakmayýn ben aslýnda hâlâ uyuyorum
- Sabahlarý yanýma yaklaþmayýn, kýrarým, sonra gelin

diye baþlar. Agresiflik dizboyudur yani. Ya da bütün bu sözleri sarf etmeden az önce söylediklerim yüzlerinde yazýyormuþ gibi dolaþýrlar. Zaten anlarsýnýz ve “ateþle yaklaþmayýn uzak durun uyarýsý görmüþ gibi uzaklaþýrsýnýz.

Bu tür söylemlere maruz kalmýþ kiþilerin de yorumlarý genelde klasiktir. Baþýný iki yana sallayarak, kaþlarýný çatýp dudaklarýný bükerek:

- Yahu ben mecbur muyum bunun nazýný çekmeye?,
- Yine tersinden kalkmýþ,
- Rüyasýnda benimle kavga etmiþ herhalde,
- Sanki canýna mý kastettik uykusunda,
- Bir gün de gülerek uyansa þaþarým,

gibi sözlerdir. Genelde iç ses olarak kalmasý hayýrlýdýr. Dýþtan söylemek bir savaþýn baþlamasýna onay vermekten farksýzdýr. Çünkü sabahlarý sinirli olanlara dokunulmazsa gerçekten günün ilerleyen saatlerinde neþe ile kahkaha atmaya baþlarlar. Herkesin tabiatý farklý olduðu için anlayýþ göstermek þart gibi görünüyor.

Uyku için yarý ölüm derler. Öyle ise gözlerimizi açýnca neden mutluluk duymuyoruz ki! Yaþasýn! Güneþin ihtiþamlý doðuþunu bugün de göreceðim. Ayný zamanda büyüleyici batýþýna da tanýk olacaðým. Sevdiklerime doya doya sarýlacaðým demek varken.

Her gün yeniden doðuyormuþuz gibi düþünmek lazým aslýnda. Neden emanet bir can taþýrken canýmýza okuyoruz ki? Zaten bir gün öleceðiz o süreyi kendimize doðru hýzla yaklaþtýrmanýn bir manasý da yok gibi.

Yaþadýðý topraklarda iç ve dýþ düþmanlara karþý azmiyle kanýyla canýyla verdiði mücadelenin sonucunda halk bir ülkenin yeniden doðuþunu saðlayýp nasýl ki bayraðýný göndere dikebiliyorsa o zaman vücudundaki kötü huylu tümörleri; moraliyle, sabrýyla, yaþama sevinciyle, mücadeleci kimliðiyle, “kötülüðe yer yok benim bünyemde, tümörlerim bile iyi huylu olur diyebilecek kadar güçlü insanlar neden yeniden doðmayý baþaramasýnlar ki! Ýþte o tarih ikinci kez doðuþun resmi ilaný olur.

Son söz olarak diyorum ki doðuþlar; piþman oluþlar, mahvoluþlara deðil mutluluklara çanak tutsun hep. Yaþamak her ne olursa olsun çok güzel!

Sevgi ve saygýlarýmla..

Aysel AKSÜMER