Yürek yorgunsa eðer gözlere perde çeker. Ayaklar, yýllarca taþýdýðý bedeni bile yük bilir. Dünyanýn kocalýðýný büyüklüðüne deðil de yaþlýlýða yorar. Hayatý içine hapseder. Umutsuzluðu müebbetliðe mahkum eder ve hiç acýmadan kendi ipini kendi çeker.

Ruh, öyle aðýrlaþýr ki bazen hýzla dibe çöker. Kolay mýdýr yaþadýklarý. Ne yoðun duygular altýndadýr. Üstüne onu çözeltebilecek güçte moral ve motivasyon gelmezse beden yavaþ yavaþ hayattan elini eteðini çekmeye baþlar. Umutsuzluk; ruhun kaný olmadýðý için tüm öcünü bedenden alýr. Önce yanaðýndan rengini çalar, sonra bacaklarýndan dermanýný en nihayetinde ise gözlerindeki yaþama sevincini koparýr atar. Yeter ki çaresiz görsün karþýsýndaki düþmanýný. Ýçten göçertme stratejini planlý bir þekilde sinsice tatbik eder.

Umut; kanýmýzda taþýdýðýmýz alyuvar ve akyuvarlarýmýz kadar hayati öneme haizdir. Sanki yapýtaþý gibidir. Ýç dünyamýzýn kendini savunduðu yýkýlmaz surlarýdýr. Hafif eksikliðinde bile bizi alt üst edecek güç ve donanýmdadýr. Kaybý umutsuzluðu doðurur. Kazancý ise konsantre yaþamdýr. Bir günü iki gün yaþamak kadar kârlýdýr.

Hayatýn güzelliði belki de doðal halinde gizlidir. Yani acýsýyla ve tatlýsýyla önce takvimlere yerleþen sonra bizim olan sayýlý ama sayýsýz olaya vakýf olduðumuz günlerimiz. Bir gün biteceðini bildiðimiz halde bazen hiç bitmeyecek gibi yaþadýðýmýz zaman. Bazen o bizden bazen biz ondan sürekli çalýyoruz bir þeyler. Bunun adý; kâh mutluluk, saðlýk, huzur, baþarýnýn rengi olan sevinç, kâh hüzün, ölüm ve ayrýlýðýn renksizliði olan üzüntü oluyor.

Adýmýz olduðu sürece hep atacak adýmlarýmýz olacak. Bazýsý bizi ileri götürecek bazýsý yerimizde saydýracak. Sevinci olduðu gibi acýyý da tadacaðýz hem de en hakikisinden ama hiç bir þeyin bizi yýkmamasýný diliyorum.

Ruh saðlam kaldýðý sürece bedeni yönetecek gücü hep bulacaktýr.

Sevgilerimle...

Aysel AKSÜMER