Bir kez kaptırdın mı gönlünü siyaha;
Boşuna her sabah gözlerini kamaştıracak güneşi beklemek.
Kafanı yastığa koyar koymaz uyumak fütursuzca,
İmkânsızı istemek değil midir isyan kasabasında?
Karşında yalnız senin için evrim geçirmiş,
Gözünü, kulağını, ellerini almış gelmiş,
Ağzından çıkacakları dinlemek için herkesi susturan gece;
Hatta senin için en sevdiği aydan geçmiş.

Elbette geçirirsin aklından…
Dökülür ağzından birer birer feryatlar:

‘Ay ne ki ben günden geçmişim!
Dün ne ki yarınımı ellerine vermişim!
Düşlerinde yok olacağımı bildiğim,
Düşünmeden al gözüm, kulağım senin dediğim,
Derin bir uykuya yatmışım onun için;
Artık uyanmanın unutmak olduğunu bildiğim.’

Bile bile bahaneler savurursun yalandan…
Aslına bakarsan yalan da değil kurduğun masallar.

Cümlelerin var, noktası ufka dayanan,
Sözcükleri özenle seçilmiş, öfkeyle yerleştirilmiş.
Kim bilir kaç kere söylenmiş kendinle savaşlarında…
Cümlelerin var, öznesi karanlıkta kaybolan,
Her zaman ki gibi üçüncüden girilmiş, örtüsü çekilmiş.
Sorunsuz kime istersen gidecek, asıl sahibi dışında…

Bildiğin için bu anlam genişliğini,
Yolladın huysuzluğunu, belki ona gider umuduyla.
Duymayacağı gerçeğini bilmene rağmen…
İçindekileri şöyle bir havalandırdın; açtın zindan kapılarını,
Önce kalbinden, sonra ağzından süzüldü aforoz edilmiş desteler.
Mahkûmiyetin son bulduğu düşüncesiyle,
Kocaman dolaştı bir süre gülüşler.
Belki karanlıkta yol bulmanın zorluğundan,
Belki de gerçekte kaçacak bir yol bulunmadığından,
Tükendi özgürlüğe kavuşmak için yanan yürekler.
Çaresizce kendini oradan oraya vurmak yorduğundan,
Doğduğu yere mecburen geri döndü cümleler.
Zaten söyleyen sen, dinleyen yine sen…
Gece ise duygularını büyüten…