Sevmek adına çıktığım seyri âlemde,
Yılların, alacaklı olduğu tüm zamanı,
Bir çırpıda ve hınçla geri almak adına,
Durmak bilmiyor ve seyrine dalıyordu…



Dalların bıraktığı yapraklar düşüyordu.
Esintinin serinliğine, kendini bırakarak,
Sanki salınıyordu, hala hazzın meşkini,
Kahırdan uzak bir mertlikle, yaşıyordu.



Durakladım, bakakaldım o an mekânda,
Ruhumu kuşattığı o aşkın, ayak izleriydi.
Tamamen kendi halinde, aşkı divanelerdi.
O kadar muazzam bir vecdi teslimiyetti ki,



Nutkum durmuştu o an nebatat karşısında.
Onlarda bir candı, ayrılmaz can cananlardı
Vefa onlarda, hakkaniyetin hassasiyeti vardı.
Toprak olsa, kaybolsa da asla gam kalmazdı.



Yetmişti artık sevgi uğruna seyri bu âlemim,
Kimselerde görmüyordum evet, namerdim
Aşkı anlamayan o biçare, yaşadığını zikreder,
Böyle asılsız teraneye, söyle kimler iltifat eder…





Mustafa CİLASUN